Mihal Gjergji: GJURMËT

 

Ndaloj një çast te prag i vjetër

Të gjej ca gjurmë të fëmijërisë

Hëna më zbret nga lart si skeptër

Hedh dritë mbi plagët e shtëpisë

 

Violin’ e erës ma gris shpirtin

Më shtyn me brryla në sokak

Pastaj nxiton të puth kandilin

Që rri dremitur mbi oxhak

 

Dikur im At’ trazonte shpuzën

Menduar rrinte, si profet

Çibukut nuk ia ndante buzën

E ne rreth vatrës merrnim jetë

 

Nën plojë të kohës fle shkretimi

As zogj nuk ka, e heshtur udha

Ca pika loti derdh burimi

Tek më shikon mbushur me rudha

 

Befas një zë: “U ktheve bir!”

Më verbon terri, ndjej lëngatë

“Ku je, moj nënë, në ç’humbëtirë,

Apo ke zbritur që nga lart?”

 

Atje ku njerëzit hanë vetveten

Dhe perënditë i zënë me gurë

Një grusht kujtimesh pas do mbeten

Dhe gjysma ime me aq nur!

 

Më tremb ky qiell pamjenxirë

Ky dimër lufte plot acar

Askush s’më fton si mysafir

Mes malesh mbeta vetmitar

 

Pas gjurmve rend, si pelegrini

Dhe brenda meje s’di se ç’ngjet

E hapa sot një fletë kujtimi

Që asnjë çast s’më lë të qetë!

 

Mars 2022.