Poezia e Sadik Bejkos vjen në italisht nga Mimoza Pulaj

E  PAPRITURA

 

Gruaja ime fytyrëdashur –  sy prej loti, sy prej qumështi –

që për martesë vjershat t’i solla dhurata,

s’e prisja që mbi vargjet t’më binte rrufeja, të binte sopata.

 

S’e prisja që tej fytyrës së përlotur si faqja e një pellgu,

të shihja tek ti gruaja-foshnjë

pemën e fortë ngritur mbi dridhjet e një shelgu.

 

Loti nga harku i bukur i syve m’i fortë se shigjeta

m’u ngul ngrohtë në ngurtësinë e trishtimit;

degëz e prerë, zhveshur nga rrufetë,

m’u bëre fyell i durimit.

 

Nuk e prisja që përtej vajzërisë sate pa halle,

vajzërisë si tokë e njomur me lule,

befas në tërmet të lartohej një figurë e lashtë statuje.

 

Gruaja ime, sy prej loti, sy prej qumështi.

 

 

L’ IMPREVISTO

 

Mia moglie, volto caro – occhi di latte, occhi di lacrime –

per il matrimonio ti ho portato poesie come regalo d’amore,

non mi aspettavo che su quei versi cadesse l’ascia, il fulmine accusatore.

 

E che oltre lo specchio d’acqua del tuo viso lacrimoso,

vedessi in te donna-neonata

l’albero forte che respira sulle vibrazioni di un salice acquoso.

 

Lacrima che dal bellissimo arco degli occhi, più forte di una freccia

si conficcò calda nella crosta della mia tristezza;

rametto tagliato, spogliato dal fulmine

diventasti flauto della mia pazienza.

 

Non credevo che dopo la tua serena gioventù,

dal terremoto all’improvviso

una statua antica si elevasse in altezza , dal tuo viso bagnato di fiori.

 

Mia moglie, occhi di latte, occhi di lacrime.

 

 

HËNA IME

 

 

Është një hënë… vetëm per mua. Hëna ime

e netëve të verës, e netëve të dimrit,

edhe në terr më feks nën lëkurë,

e fshehur tej… në kufijtë e pakuptimit.

 

Në ag më troket butë-butë në ballë,

me gishta të tejdukshëm m’i çel sytë,

fshin natën në fytyrën time të gjumit,

mbjell dritën, lulen që s’ka të dytë.

 

Një hënë që kurrë nuk më shfaqet,

fiket mbase në cakun mes gjumit e zgjimit.

Jo në qiell, në natën time lind,

vozit dhe lumin tim të pikëllimit.

 

Është hëna, vetëm për mua, hëna ime,

me të përbrenda i arrita gjithë zgjimet,

më ndritdhe në terrin më të zi se nata,

dhe përmbys po të humbja nën gërmadha.

1980.

 

LA MIA LUNA 

 

 

C’è una luna… solo mia. La mia luna

delle notti d’estate, d’inverno, una brillantezza

nascosta oltre, nel buio sotto la pelle…

…sulla soglia dell’insensatezza.

 

All’alba mi bussa tenera tenera sulla fronte,

apre i miei occhi con le sue trasparenti dita,

mi cancella la notte assonnata dal viso

pianta per me il fiore unico, luce vivida.

 

Una luna che mai mi appare, sul confine tra sonno

e risveglio forse tramonta. Nasce come bellezza

non nel cielo, ma nella mia notte,

galleggia lungo il fiume della mia tristezza.

 

È la luna, solo per me, la mia luna,

con lei dentro ho conquistato ogni risveglio, mi illumina

anche nell’oscurità più nera del buio della notte,

se capovolto mi perdessi sotto le rovine.