Poezia e Edgar Alan Poe vjen në shqip nga Arqile Garo
Edgar Alan Poe: ANNABEL LI
Shumë vite e shumë kohë më parë,
në një bregdet gjithë bukuri,
një vajzë na ish porsi lastar,
emrin e kish Annabel Li,
më dashuronte si e marrë,
e doja unë me çmenduri.
E vogël ish dhe unë fëmijë,
n’ atë bregdet plot bukuri,
por duheshim sa për njëmijë,
unë dhe e imja Annabel Li
vetë Zoti me ëngjëjt e tij,
lakmonin atë dashuri.
Them për këtë, me siguri,
n’ atë të bukurin bregdet,
fryu një erë e një stuhi,
një re e zezë, një kiamet,
fisniken time Annabel Li,
ma mbyllën thellë në varr të shkretë,
mbeta i vetëm në vetmi,
n’ atë shkreti, n’ atë bregdet.
Ëngjëjt nga qiejt na vunë synë
edhe zilinë s’ e fshehën dot,
erdhën ma morën dashurinë,
n’ atë bregdet njomur me lot,
dërguan ngricë dhe suferinë,
dhe më lanë vetëm përmbi botë.
Veç ishte dashuria jonë,
si asnjë tjetër dashuri,
mbi tokë s’ e kishte parë njeri,
ndaj serafimët qiellorë,
tok me demonin më të zi,
s’ ma shqitën dot nga shpirt’ i gjorë,
të bukurën Annabel Li.
Pse hënë e zbehtë më vjen në gjumë,
në ëndërr, si Annabel Li
dhe yjet e ndriçojnë më shumë,
të bukurën Annabel Li.
Ndaj unë kaloj netët i shtrirë
pranë vajzës sime në rrëpirë,
pranë varrit që deti e lan,
ku dallga vjen, shpërthen dhe qan.
Shqipëroi: Arqile Garo.
Please follow and like us: