Rifat Ismaili: ATJE KU JAM RRITUR

Atje ku jam rritur unë,

të quajnë të lojtur, po të shkruash.

Fjala ‘poet’, është si pistoletë pa fishekë.

Për njerëzit je një dele e humbur rrugës,

më së shumti, je dikush që kështjella prej letre ngre.

Ku jam rritur, ujërat e lumit të thërrasin poet!

Ndryshe prej njerëzve, loja e rrjedhës të thërret.

Si një perëndi e pavdekshme ndjehesh atje,

dhe hëna syrin e fshehur përmes drurëve të shkel.

Atje ku jam rritur, njerëzit jane të vrazhdë.

Si kurvë që të merr në qafë u ngjan poezia…

Më shumë vlerësojnë harbutët e djajtë,

nga poeti largohen si t’u ketë rënë mbi kokë çatia.

Ku jam rritur unë,

dhe pulat në kotec e përqeshin poetin;

“Po çi duhet, të uruarit, thonë, poezia…

Ajo në shtatë qiej me ëndrra të ngre,

po kur zbret në tokë është zbrazur kusia…”.

Po vjeshta e ndjell në mbretërinë e saj poetin.

Si murg gjuhëprerë që s’ mund të thotë të vërtetën!

E mbulon me fletë të rëna si të qenë monedha,

dhe e deh me kupat mbushur me mjegull.

Por dhe dimri plak e fton në oxhak,

me erëra dhe stuhi i përgatit një darkë.

Në fund e gostit dhe me petulla resh,

pastaj e përcjell në udhën e tij të shenjtë.

Shumë e duan dhe shumë se duan poetin…

Atje ku unë u rrita,

të jesh poet është fjalë e mbrapshtë.

Më shumë se lugati tremben prej tij njerëzit;

“Nga na mbiu, i thonë vetes, kjo farë”…

Atje ku u rrita, nuk ka vend për poetin,

në sofër se ulin, me qenin e lënë jashtë.

E mendojnë nje gjëmëprurës, të shenjuar nga mallkimet,

një orakull që do sheshojë Trojën e tyre të artë.

Atje ku unë linda, si duan poetët!

Hiqen sikur i duan, vetëm kur s janë më gjallë.