Sotir Athanasi: Buqeta me mimoza, pas dyzet e dy vjetësh
(
Tregim i kushtuar inxhinierit gjeodez, Karl Gega
I porsakthyeri në Dritësi, s’ishte thjesht një emigrant i rëndomtë, por një gjeodez që njihej në Austri prej katër dekadash tashmë, si inxhinier i projektimit të rrugëve malore: Ylber Albani. Në të vërtetë, mbiemri i tij, ishte Veleçiku. Por ky konvertim i qe dashur së pari për mbrojtjen e diplomës dhe së dyti, për arsye përshtatjeje në shoqatën e gjeodezëve të Vjenës. Veç kësaj, duhet të nënvizojmë se ai, pas shuarjes së të shoqes vieneze, qe kthyer për të ngrysur në qetësi vitet e mbetura të jetës. Fëmijët i pati rregulluar, martuar e bërë me nipër e mbesa të huaja. Prandaj vendosi ta shkeli përfundimisht vendin që e kish lënë në lulen e rinisë, kur qe vetëm tetëmbëdhjetë vjeç. Dhe ja, fshati i tij i lindjes, e thërriste për ndihmë. Ajo për të cilën kishte ëndërruar gjatë viteve të shkollës, i hidhet tani përpara tryezës së tij si gjeneralit në pension plani i luftës. Kësaj veçantie mesa duket i kishte ardhur koha të realizohej.
Gjithmonë në këto raste sillte ndërmend fatin e keq të bashkatdhetarit të tij Karl Gega në tynelin e Semerlingut* dhe i dridhej trupi. “Semerlingu” për ‘të ishte një kodër në të djathtë të cilin ai duhet ta çante në palcën e saj, Sepse edhe krahinës ngjitur i shërbente rruga. Prandaj përzgjedhja e të rinjve që të viheshin në punë, qė patjetër, gjëja e duhur:
– Miniera në Telias, vazhdon të jetë në punë? – pyeti ai jo pa qëllim, ngase e shihte atë si një krah ku të kapej.
– Po, ishte përgjigja për të vazhduar: – Ajo është zgjeruar mjaft dhe kërkon gjithmonë punëtorë tek ne.
– Vazhdon firma austriake siç edhe kam dëgjuar nga bashkëfshatarët vite më parë? – qe pyetja e dytë.
– Po, – thanë me një frymë disa të rinj, që i kishin hedhur te këmbët kërkesën për rrugën.
– Atëhere rruga do të bëhet.
Të rinjtë mbetën të stepur.
– Rruga do të bëhet, – përsëriti Ylber Albani. Dhe kur pa çehren e pa ndryshuar të këtyre rioshëve entusiast, por naiv, shtoi:
– Njëra dorë i jep besë tjetrës dhe të dya bëjnë rrugën.
I pari i tyre, vuri buzën në gaz:
– Domethënë ne ndihmojmë minierën, Ajo ndihmon rrugën?
– Pak a shumë kështu. Por minierën nuk do t’a ndihmoni ju. Ajo hyn sëpari në detyrat dhe aftësitë e mia projektuese. Kështu, nuk përfundojmë vetëm rrugën, por edhe hapim zonën qymyr-zotruese për minierën dhe ata na japin dinamitin, çimenton për betonimet si dhe skeletet mbajtës të tynelit.. .
Dhe ashtu ndodhi. U gjet gjuha e ndihmës dhe bashkëpunimit…
Ditën e fillimit të punimeve u shtrua një trapez ku mori pjesë i gjithë fshati. Siç është e kuptueshme, ngjante tejet e vërtetë që sejmenët e ish Kryeplakut, Shehremedin Beut, tashmë i ndjerë prej mëse gjashtë muajsh edhe mund të mungonin. Por Ylber Albani e kapi vetë Kreun e Sejmenëve dhe e ftoi prsonalisht. Kaq duhej që tjetri të thoshte se derisa i ardhuri i Vjenës e bëri kabull të ulej për një kafe në të njëjtën tryezë me të, ç’kërkonte më shumë zotria e tij? Kështu, dhá fjalën se do t’a mbështeste këtë Ylber me të gjitha forcat e me të gjithë njerëzit e tij. Madje, do t’i thoshte edhe ‘Zonjës’, domethënë të vesë së z. Shehremedin Beut, që edhe ajo të vinte e të bashkohej me ‘ta, sapo të kthehej nga të vetët në fshatin ngjitur.
Në fakt ‘Zonja’, atë çast u duk me një hallexhi që po i jepte vërtetim për rregjistrimin e të birit në shkollë. Sejmeni nuk e pa të përshtatshëm rastin e mbase nuk e pati kurajon t’a ftonte ‘Zonjën’ në tavolinën me njeriun e Vjenës. Kurse vetë Ylber Albani s’e kishte aspak mëndjen te kjo ‘Zonjë’ të cilën e pa shkarazi e pse të mos e pranojmë, Ajo i ngjau si tejet shpërfillëse. Dhe… s’u gabua. Prandaj kishte vënë buzën në gaz me ironi dhe lëvizi pak strehën e kapeles republike. Ndërsa Sejmeni-bashkëbisedues, nuk e vuri re. Aq më mirë për Ylberin se: për momentin atij i duhej të luante një kartë politike. Dhe ia doli:
– Më parë do të bëjmë urën, pastaj rrugën, – tha dhe shtoi: – Edhe sepse kjo ka qënë një ëndërr e të ndjerit ish Kryetar të komunës, Shehremedin Beu, i cili gjithsesi duhet respektuar edhe tani pas ikjes.
Dhe kur pa se u duartrokit edhe nga njerëzit e të ikurit, në tavolinat e afruara të kafenesë dhe kuptoi se ata e dëgjonin gojë-hapur, plotësoi:
– Por punimet do të nisin në të njëjtën ditë, pa asnjë diskutim.
‘Zonja’, nga ana e saj, mendonte që i posakthyeri nga Vjena, mund të ishte i panjohur për këdo, por jo për ‘të. Ajo gjithashtu dyshonte se pikërisht ky njeri kish qënë saktësisht tetëmbëdhjetë vjeç kur Ajo, ishe pesëmbëdhjetë dhe bënin dashuri. Po, dashuri. Dhe ashtu siç dinë vërtet gratë, dhe veçanërisht ‘Zonjat’, Ajo kishte dëgjuar për këtë të rikthyer nga Vjena, prandaj edhe e gjeti shkakun t’a shihte me sytë e saj, cili qe. Kaloi qëllimisht shpërfillëse, por qëndroi te porta e qelqtë në të dalë dhe po i “lexonte” të interesuarit vërtetimin, ndërsa mëndjen e kishte të shikonte në xham si në pasqyrë, tiparet e Ylber Albanit nëse ishte shoku i adoleshencës së saj, apo jo. Atë e ngatëronte mbiemri që po e vinte në dyshim. Prandaj. ia “lexoi” dy herë vërtetimin tjetrit dhe tha me vete: nuk e luan as topi. Ai është Ylber Veleçiku dhe jo Albani. Mbase ky mbiemër i është dashur atje në Vjenë. ‘Zonja u shkëput nga fshatari dhe e ndau mëndjen: nuk e luan topi. Ai është Ylber Veleçiku. Në tryezën e Ylber Albanit, u tha dhe u vendos. Madje u caktua dikush nga të rinjtë të bisedonte kokë më kokë, për hollësitë me njërin nga sejmenët e Shehremedin Beut. Madje, të komunikohej edhe me ‘Zonjën’.
Ishte thënë se ushtrisë së huaj i qe dashur të kalonte një pjesë të këmbësorisë dhe brënda natës ( me kavo çeliku hypur mbi mushka ) e kishte sjellë (dhe vërvitur tutje urën). Ushtria hodhi lumin me ‘të por e nesërmja u gdhi pa urë.. Pëshpëritej atëhere se: ashtu siç e hodhën, ashtu edhe e hoqën këtë bashkuese të dy brigjeve. Njerëzit pëshpërisnin se e shkreta Urë, i ngjiste vërtet ylberit. Ra shiu dhe doli. Iku shiu dhe u zhduk.”Por në të vërtetë i gjithë fshati mendonte që Ura ishte futur në një tynel të braktisur e cila qe kthyer në depo për Shehremedin Bej Mugëtirën. Sejmenët e tij, sapo ishin mikluar që t’a nxirrnin. Këtu qëndronte edhe thënia pykë e Ylber Albanit për ngritjen sa më parë të saj.
Për të mirë të fshatit dhe fatin e banorëve, pas një jave do të zgjidhej nga të gjithë bashkëfshatarët si Kryeplak, Ylber Albani.
Në ceremoninë e organizuar me këtë rast, njerëzit e ish kryetarit qenë mbëledhur të gjithë. Mungonte ‘Zonja’, ose: e veja e ish Kryetarit e cila gjithashtu s’qe kthyer nga të vetët. Por, a qëndronte kështu e vërteta?
Lexuesi ynë tashmë, e kupton se Ajo, ndofta, kishte një plan. Le të ndjekim rrëfimin, miqt e mi të duruar.
Kavot e Urës, u gjetën për njëmënd në depot e të ndjerit Shehremedin Beu. Dhe vëndi u bë gati. Por, mungonin bulonat prej çelniku, 20 cm. nga katër për çdo krah. Ylber Albani i sajoi ato në depot e minierës. Dhe po atë ditë edhe i montuan. Në të njëjtën hulli u prenë edhe dërrasat e stazhionuara. Dhe doli kështu një pasarelë e vërtetë.
Po rruga?
Rruga!?!
Kodra njohu shpërthimet e para të cilat kërkonin tashmë ndihmën e të rinjve për pastrimin e mbetjeve në të dy krahët e saj dhe sidomos, sistemimin e gurëve që do të përdoreshin në shtrimin e rrugës me çakëll. Edhe këtu, miniera dha ndihmesën e saj me vagona. Ylber Albani ndjente një gëzim të patreguar të cilën e mbajti të ndryrë brënda vetes. Por ajo që do të befasonte këdo në fshat sikur të merrej vesh, ishte ‘Zonja’. Le të flasim diç më shumë për ‘të:
‘Zonja’‘ quhej Fatime dhe ishte gjashtëdhjetë e pesë vjeçe. Ajo, siç edhe e merr me mënd lexuesi ynë i kujdesshëm, dimë se qe e veja e Shehremedin Bej Mugëtirës, ish Kryeplakut të Dritësisë. Por…
Ajo kishte qënë gjithashtu në adoleshencën e saj, katër dekada më parë, shoqe e ngushtë me Ylberin. Ndërsa Ai, atëhere ishte tetëmbë- dhjetëvjeç. Dhe kur ky u largua me studime në Vjenë, Ajo sapo kish përfunduar Zosimenë e diç tjetër në Janinë. Ishte pesëmbëdhjetë vjeç dhe kujtonte shprehjen e tij që i thoshte:
-Ti kur ulesh në karrige, këmbët nuk të takojnë në tokë dhe kërkon të bësh dashuri me mua! Se mua më ka parë tata me ty dhe më ka thënë: – Asaj nuk i takojnë këmbët në dysheme kur ulet në karige. Ky është kusht për vajzat që të bëhen gra. Pastaj, shihe vetë sa të vogël e ke gjoksin. Nuk t’a mbush dorën. Ku t’a kap unë? Po fëmija që do të bëjmë, ku do ta gjejë qumështin?
– Pse, nuk do të blejmë një lopë ne? – i qe përgjigjur ajo me të qara.
Pas kësaj, Ai e puthte dhe Ajo shtrëngohej pas tij si për t’a bindur se qe mëse e përshtatshme për ‘të, paçka se kur ulej në karige këmbët nuk i arrinin në tokë. Dhe ajo gjente kurajon të përgjigjej:
– Neve vajzave sikur na tërheq dikush nga flokët. Kështu më ka thënë nëneja. Prandaj duhet të kem kujdes me ty që s’pret fare. Duro edhe gjashtë muaj dhe do të shohësh këmbët e mia që do të takojnë tokën dhe nuk do të të lë t’i prekësh fare. Kaq t’a bësh dhëmbin. Në këto raste, ata ishin vetëm me njëri-tjetrin dhe Ajo ngrinte pa droje fustanin të cilën Ai ia ulte duke thënë:
– Ule shpejt moj, se është turp të na shohë bota.
Dhe ajo i përgjigjej:
– Prit atëhere sa të rritem…
Por, Ylberi nuk priti. Harku i tij ylberor në fillim, mbërriti Vjenën. Pastaj, njëra këmbë kapi majat ku e shpinte sipërmarrja e projektimit dhe punimit të rrugëve. Kurse fshati i tij i lindjes, edhe pse çdo ditë i dilte në ëndërr, do të lihej mënjanë dhe për të, do të kujtohej tani që erdhi për të kaluar pleqërinë. Ndërsa shakatë me Fatimenë, ose shkurt: Fatmën, ai mbase i kishte kujtuar në fillimet e shkollës. Pastaj, si shumë çka, edhe këto i la pas. Me to ( për fat të keq) edhe lotët për prindërit kur i përcolli drejt Parajsës. Dhe ja tani: një parandjenjë e çuditshme s’i ndahej dhe e shoqëronte në çdo çast, në çdo sekondë. Madje, në çdo frymëmarrje deri sa hapat e ndalën përpara gardhit të lartë, sa një bojë njeriu, mbuluar nga shelgjet lotues. Ndërsa në cepin e sinorit, zverdhte një mimozë e porsa çelur dhe ai s’e ndjente erën e saj. Aspak. Kishte mbërrijtur kështu si somnambul te shtëpia. Ishte po ajo ndërtesë gati një shekullore e gjyshërve të tij. E pra, u ndal përpara trinëzës.
Një ndijim i çuditshëm ia ndërpreu ecjen si me gozhdimin në vënd. Dinte nga kalërimi në vargmale, se kuajt e kanë këtë shqisë. Por tek Ata, ajo vjen si paralajmërim se diku, fare pranë përgjon rreziku. E pra, Albani nuk e kishte të tillë drithërrimën. Tronditjen, gjithashtu. Ajo i paradilte diçkaje ku angthi shoqëronte të rrahurat e zemrës. Por, Atë, gjatë jetës së tij profesionale ky fenomen e kishte shoqëruar vazhdimisht përpara çdo arrijtjeje. E tillë ajo qe. E ngjajshme me angthin në çastet e fundit kur pritej të tejshpohej diafragma e çdo mali përpara se të kthehej në tynel. Por, matanë thurimës priste një siluetë njerëzore. Nuk duhet të qe mashkull se do të përcillte patjetër energji, në mos kërcënuese, të paktën negative. Prandaj, duhet të ishte femër. Madje, e hijshme. Ose i dukej atij kështu dhe kjo, s’ndodhte aspak për herë të parë. Edhe dy ditë të shkuara, sapo hyri në avlli, një hije me lëvizje delikate të një femre, doli nga porta e pasme dhe u fsheh në shelgjet lotues. Albanit iu duk se qe thjesht një imazh, a një shëmbëllim nga Parajsa e ish gruas vieneze. Ngaqë, asaj i pëlqenin lojërat kur Ai kthehej nga shërbimet e largëta dhe ishte e gatshme për dhelet e llastimet e dashurisë përpara se të shtriheshin në krevat për t’i rifilluar me ngė nga e para e për të vazhduar edhe me më shumë ngė nga imtësitë. Dhe u përlot. Se me të ndjerën vieneze, Zoti i kishte dhënë atij dy fëmijë të mrekullueshëm. I pajisën të dy me sjellje fisnikërie. I studjuan e mbështetën në rrugën e jetës së bashku. Eh!
Këto kujtoi ditën e shkuar sapo hyri brënda në shtëpi dhe pa që rrëmuja e gjërave si me magji, ishte çbërë. Sendet kishin zënë vëndet e tyre, po ashtu. Solli në mënd këtë çast dhe duke menduar se po flet me vete, shqiptoi ndonëse me zë të ulët:
– Të jetë fantazëm?
– E pamundur! – Por sikur të jetë Fatma? Ajo pesëmbëdhjetë vjeçare e rritur tashmë, brënda natës (e tjetërsuar në shëmbëllesën e vienezes e kthyer kjo nga parajsa? Nuk do t’a besoj kurrë).
Matanë trinëzës u dëgjua një gëlltitje-vaji. Qe e mbytur, gjë që do të thoshte se vinte nga një shpirt në vuajtje. Por, ai s’e kuptonte gjëndjen e tij të çartur logjikisht. Jo. Qe në pavetëdije. Instiktivitet. Si përpara njërës anë të tynelit. Kur pritet të bashkohet me tjetrën. Dhe padurimi… Oh padurimi! Sa herë ky i qe kthyer në zemërim. Kjo e fundit në zemëratë për t’i lënë vëndin inatit që ky pas kësaj, të fqinjësohej e të bëhet një me tërbimin. Kështu, kolegu e bashkatdhetari i tij, Karl Gega, duke menduar gabimin, nuk priti të nesër- men, të dëgjonte, Kë? – do të pyesnit ju, miqt e mi, lexues? Kazmën e fundit pas së cilës do të çpohej plotësisht tyneli. Do të çahej diafragma e Semerlingut dhe do të tejshpinte hekurudhën brënda tij. Por, o Zot, ç’fat tragjik rezervoi zhgënjimin e hamendësuar të barasvlefshëm me vendimin fatzi:
Vetëvrasjen e tij!?…
Ylberi përgjonte si të qe në të njëjtën gjëndje. Dhe nuk priste kazmën e fundit për bashkimin e tunelit. Por fëshfërimën e parë e të lehtë të erës mbrëmësore që sapo nisi dhe lëkundjen e fustanit nga kalimi i saj: në ardhje apo në… ikje. Ose, fillesën e paktë të zërit, frymëmarrjen e kësaj femre, matanë trinëzës që i ndante të dy trupat. Të femrës prej vërteti. E jo prej fantazme. Ashtu të gjallë. Të një femre e cila edhe pas katër dekadash, ruante në gji dashurinë e saj të parë. Atë që me naivitetin e moshës, provoi ç’është dashuria me binjakun e saj, kur ende këmbët nuk i arrinin në tokë teksa ulej në karrige. Ai tani provonte ndjenjat e një dashurie të largët, më shumë se dyzet vjeçare. Vërtet t’a kishte pritur kaq gjatë?
– “Çdo dashuri ka patjetër Semerlingun e saj”, – do të thoshte inxhinieri gjeodez, po me atë somnambulizëm. Po me atë palogjikshmëri. Po me atë zërin e plotë dhe përsëriti: – Ti Fatma je?
Më në fund, diafragma e Semerlingut, u ça. Ajo foli. Ishte e gjithë forca e shpirtit për të nxjerrë atë pak zë.
– Po, Fat-ma jam, foli ajo duke e rrokëzuar emrin dhe u përcoll. Lotët po i zinin grykën) Megjithatë, të tjera forca i erdhën për të vazhduar:
– Po. Fatma jam. Ajo që kur të dashuroi, këmbët nuk i takonin ende në tokë teksa ulej në karrige. (Dhe ajo ngriti kryet lart.)
Atij i bëri përshtypje përdorimi i fjalës ende, në vënd të tjetrës: akoma. Kjo për gjeodezin, do të thoshte se Fatma e tij e vogël, qe shkolluar. Ndërsa ajo, po thoshte, po me atë zë të pakët:
– Donte edhe ca që të errej, kur u ndamë. Në qiell si dhe tani, një tufë e madhe zogjsh bënin figura gjatë shtegtimit të tyre në ikje, sikur donin të më bindin mua se e kisha të kotë. Djali që do ti, ka të tjera plane dhe do të gjejë atje ku do të shkojë, tjetër dashuri me një vajzë që: kur ulet në karrige, këmbët I takojnë në tokë. E madje e tundin atë. Kur . . .
Dhe ngashërimet shpërthyen edhe pse shpirti në vuajtje bënte të gjitha përpjekjet që t’i frenonte. E pra, nuk dimë të ketë mënyrë për të ndalur vuajtjet e një zemre të braktisur në atë adoleshencën e largët dhe ballafaqimin e saj katër dekada e dy vjet më pas.
– E pabesueshme! – u shpreh shkaktari i këtyre vuajtjeve. Por, a ishte Ai në të vërtetë, apo Jeta, kjo inkuizitore e pamëshirshme?
– E pabesueshme, përsëriti Ylber Albani.
– Pse, mund të bëjë vaki të jetë e gënjeshtër, – u përgjigj Fatma.
– Po, po. Se mos është më pak e çuditshme dhe e besueshme ajo që po më shohin sytë?
Një erë mbrëmësore mbase e shtynte atë tufë zogjsh në këtë harmoni lëvizëse koreografike. Po këtë femër ç’e shtynte në guximin e saj të kryente veprime të tilla që do të qenë të pazakonta në normalitetin e tyre në kohë dhe hapsirë të tjetërsojtë, për të mos thënë, aspak të përshtatshëm për të mbrojtur hovet njerëzore të një dashurie të sinqertë? Për të shpëtuar ndarjen përfundimtare?
Ylberit i qe bërë fiksim që: me fantazinë e tij, të përfytyronte veten në harkun e ndritshëm prej shtatë ngjyrash të vërteta, për të parë vashdimsinë e zgjidhjes së problemit. Dhe teksa ende s’e kishte parë ku qe hedhur këmba tjetër e këtij fenomeni, një dorë delikate, por kurajoze e largoi trinëzën e gardhit nga brënda saj. Ai hyri instiktivisht dhe ndaloi ballë për ballë me Fatmën. Qe mësuar t’ia shkurtonte emrin nga Fatime në Fatma Prandaj, me pak frymë si të kishte kujdes të zgjaste sa më shumë ëndrrën, kaq të bukur për të qënë e vërtetë, i pëshpëriti:
– Vërtet ti Fatma je?
– Po, – tha tjetra.
Ishte po ai ton që si besimtare bënte lutjen e mbrëmjes përpara se të drejtohet në dhomën e gjumit. Ajo falej për natë që të dashurin e saj, idhulin e adoleshencës, t’a mbronte Zoti. Ishte po ai zë i mekur që duhet t’a dërgonte vetëm Fatimja në Qiell
– Vërtet ti Fatma je?- u ndje sërisht zëri
– Po, – u përgjigj tashmë me një tjetër timbër.. Atë të vajzës të bërë grua për një burrë jo potent, prandaj edhe Zoti nuk i dha fëmijë. Të një ish Kryetari, të cilit s’i pëlqente t’ia shqiptonin emrin e tij, ose në fund të fundit, s’i bënte përshtypje edhe kur e qesëndisnin, apo e tallnin. Dhe sigurisht, Ajo do t’a kërkonte fajtorin tek idhuli i saj. Prandaj shqiptoi:
– Erdha të të dorzoj vulën e Kryeplakut që të mos thonë për ty si për ish burrin tim rahmetlli vulëhumbur, – tha ajo.
– Vërtet e thua këtë?
– Vërtet. Se po të qe ndryshe, do të kujtoheshe që ditën e parë që u pamë shkarazi kur ti ishe ulur për kafe me njërin nga servilët e mi, ndërsa unë atë natë s’mbylla fare sy me mëdyshjen: ishe ti Ylber Veleçiku i njëjtë me Ylber Albanin, apo jo. Kurse unë, jam po ajo Fatma që të dashuroi atëhere kur këmbët nuk i takonin ende tokën po të ulej në karige. Apo i ke harruar, çfarë më thoshe?
Ylber Albani qe kthyer tani në moshën tetëmbëdhjetëvjeç, por niveli i tij intelektual, nuk e ndihmonte të formulonte qoftë edhe një përgjigje të thjeshtë. Aspak. Të jetë ky ballafaqim provë juridike për fajtorin? Po ç’them dhe unë! Ku I njeh dashuria konceptet juridike?
Kështu ndjehej gjeodezi nga Vjena, Ylber Albani. Prandaj mbeti pa fjalë, si për të vërtetuar se çdo përgjigje ishte e pavlerë. Ndërsa ‘Zonja, me zërin e mbytur nga lotët vazhdonte të zbraste përpara tij të gjithë brengën e grumbulluar ndër dekada: – Pse u ktheve? Pse kaq vonë? Pse nuk prite edhe gjashtë muaj, por ike dhe më le që të pranoja për burrë një të pa’aftë për grua.
(O, Zot! A nuk ngjet kështu me një prind qe e ka humbur fëmijën dhe kur e gjen, lotët e gëzimit përzihen me fjalët qortuese e madje edhe ndonjë shpullë për mituraken?)
Edhe Fatma, kjo Zonjë e shkuar Zonjave të Janinës, siç edhe thuhej me të drejtë për ‘të, nuk ishte tashmë Ajo vajza pesëmbëdhjetë vje- çare e dyzetë viteve të shkuara. Megjithatë, sikur iu shterën forcat ngaqë ishte grua dhe e mbështeti kokën në gjoksin e tij për të zbrazur me ngashërim ato që s’mund të vazhdonte t’i shprehte më me fjalë.
Ndërsa Ylber Albani, ky inxhinjier gjeodez i Vjenës e përqafoi duke e shtrënguar në gjoks me ndjesinë e një fajtori, teksa lotët gjithashtu i binin çurg…
Mund të rrinin gjatë kështu, sikur të mos dëgjohesh shpërthimi i një pas njëshëm i minave në turnin e mbrëmjes. Kjo tregonte se “Semerlingu” i fshatit Dritësi, ishte në udhën e duhur. Edhe Jeta do të ecte në rrugën e saj.
Në mëngjes, Ylber Albani, u ngrijt herët. Vajti në cepin e kopshtit dhe pa u tharë ende vesa, mblodhi me kujdes mimozat në një buqetë. E lidhi me një fjongo të kaltër dhe e vendosi mbi komedinën te koka e krevatit të Fatimes. Pastaj bëri gati dy kafetë dhe s’i kishte vendosur ende mbi tryezën e sallonit, kur Ajo mbërrijti me buqetën në dorë. E la atë mbi tryezë dhe i tha Ylber Albanit:
– Mirëmëngjes e faleminderit për lulet. Janë të parat për dashurinë tonë mbas… dyzet e dy vjetësh.
Ylberi e puthi lehtë në buzë. Kishte nisur kështu një jetë e re për dy të moshuarit të dashuruar kur djali ishte tetëmbëdhjetëvjeçar dhe vajza vetëm pesëmbëdhjetë, atëhere kur këmbët nuk i takonin dyshemenë ndërsa ulej në karrige. Por jeta, ky nocion abstrakt i shkëputi. Bashkimi në pleqëri, gjithsesi duhet t’i lumturonte, megjithatë.
————————–
Paramnezi*) = Përzierje e realitetit me trillin artistik.
Semerlingu**) = Hekurudha në malet e Austrisë, projektuar nga Inxhinjier me origjinë shqiptare Karl Gega (1802-1860, Vjenë) Eshtrat e tij prehen në të njëjtin panteon me Moxartin, Beet’hovenin, Schubertin, Shtrausin, Brahmsin dhe Alois Negrellin (Projektuesin e Kanalit të Suezit).