Haris Vongli: Frikë mbi tërë frikërat

Unë rëndohem me faj

Kur ti pyje të tërë më fal

Dhe shoh nga frikërat, unë gur e bërë

Por prapë qaj –

Se ti mbart dashuri Dominus.

Dhe kjo s’është pak.

Frikë mbi tërë frikërat

Hapat e tu që më lënë pas

E kur këmbët ikin, të rënduara hap përmbi hap

Kuptoj se asnjë ikje tjetër s’dhemb sakaq.

Tokave i mungojnë qiejt

E qiejve tërë yjet kur ty s’të kam.

Ti ke tërë integritetin e deteve dhe oqeaneve,

nën e mbi mal;

Tërë dinjitetin e tërë burrave që lënduan me e pa fjalë.

Dhe unë gjethet e pemëve për çdo stinë,

Dhe tërë ëndrrat e pyjeve për çdo shtëpi kam.