Mehmetali Rerxhepi: PLEPISHTA E FËMIJËRISË

 

          

 

ishin plepat që u vezullonin gjethet

vera ua praronte me të bardhën e me të gjelbrën degët

 

hija e plepave gjeometri e lëvizjes së trekëndëshave

fëshfërimat e gjetheve matnin ritmet e erërave

 

më ktheu te këta cunga

shtytja fëmijërore t`ua hidhnim gurin tej majave

 

e nuk e arrinte cakun e paravënë krahu im i butë

dhimbja e krahut pajtohej me disfatën e shpejtë e të shkurtë

 

pa e diktuar se një krah i fortë tjetër

në dheun nën këmbë frenonte hedhjen

 

cunga krejt të kalbur dhe të hedhurat e gurit

lartësive të pa-arritshme plepash

 

ditëlindja ime tejqyrë vegimesh fëmijërie

mëtoi  t`ua zgjaste dorën dhe të njomte përvjetorë pleqërie

 

ca lot babai tatuazh gurësh mbi toponim Ti-varri

tabloja e det kaltrit mes trupash e plisash murin zbardhi

 

fëshfërima gjethesh melodi e verës

lisat qytetit u rrinin ndesh rrebeshesh

 

plepat krenari e dukjes së largu

simbol harlisje e florës cak rrufesh gjumë vertikali

 

terrinave të shfryrjeve dhe dëftimeve të agut

doemos u thyhej ndonjë gjymtyrë dhe i binte fytit të oxhakut

 

asnjëherë nuk doja t`i shihja të shtrirë

ata luhateshin këndej por nuk frymojnë më për të rrëfyer

 

 

ato  fërkime dimrash  ato vurrata gjymtyrësh

ato çerdhe kanjushash kush e di ku u janë derdhur hiret

 

në sytë e mi ka pluhur e lot

në qeshjet e asaj kishte enigma plot

 

një vi dredhake e rrjedhës së zezë të lumit

të vardisej si kundërmim i zi nën këmishë jargavani

 

shikimet e zhytura të mos i rikthesh

tok me zgjebën përveçëm  aty t`i lësh

 

elegjia e lumit të tretur

më vjen prore më e etur

 

ishte pranvera që djerrinën e ujit

e mëshironte  me  hithra e ferra

 

plepa të prerë dërrasa të kalbura të kulmit të shtëpisë

të atillë vegojnë në një shqisë në arkivin flladitës të fëmijërisë

 

Gjilan,  më 4 korrik 2022