Zana Tako: ZGJOHU VOGËLUSHJA IME!

Ti fle, por unë rri zgjuar.

Të përkëdhel me frymën time sytë, buzët,

ku shquhen pamja dhe fjala,

të më shohësh e të më flasësh,

të ndihemi kur pëshpërijmë,

e të puthemi kur ndjejmë.

Fjala çel mbi buzë,

e shikimi tretet brenda shpirtit,

të riprodhojë me mijra fjalë,

ku ndjenja fërgëllon mes tyre,

si vashëz krenare për bukurinë e saj.

Të përkund me frymën time,

e nanullisur përqafohesh

e shtrëngohesh me muskuj shpirti.

Foleza e dashurisë sime

është strehëz e ngrohtë,

ndaj nuk e ndjen të ftohtin e acartë,

që bën të mërdhijnë shpirtra

që tradhtojnë atë që nuk tradhtohet!

Oh moj dashuria ime,

sa ma ka ënda të t’i çel sytë me puthje,

e të qëndrosh ashtu,

e mjaltëzuar me hojin e saj,

ku pjalmohet ëndrra dhe dëshira,

dy kapituj ku janë shkruar të vërtetat si lindi dashuria,

si u formua brenda nesh,

si u forcua pa u tronditur, pa u rrëzuar.

Zgjohu vogëlushja ime,

ke kohë të flesh dhe të ëndërrosh,

është koha të duhemi,

të njohim dashurinë.

Sa shumë kemi për të thënë,

e sa shumë kemi për të shijuar.

Eja vogëlushe,

hapësira është e pamatë,

si vetë dashuria jonë…