Nurie Emrullai: TË PATHËNAT E NJË JETE

Në kohën që po jetoj,

ajo çka më pak dua është trishtimi yt.

Andaj unë po ik i dashur,

e të të lë me përgjigjet e pakta që i ke mbi botën,

që ty fatmirësisht të mjaftojnë.

Po ik për të të lënë me frikën tënde,

të jesh i lirë prej dashurie,

të njohësh njerëz të tjerë,

e t’i duash dhe ata veç për një ditë,

siç më doje mua…

Ajo çka u rrit bashkë me ne,

në ty ishte frika,

në mua fjalët e pathëna,

që s’patën vend e kohë për të t’i thënë më.

E çka nëse të thoja se të dua?

Nata përsëri do të vinte pa hënë,

në ty përsëri frika do të ishte më e fortë se dashuria.

Prej njerëzve mësova se ata jetojnë

me frikën e të dashuruarit marrëzisht,

frikën e të puthurit siç puth Uliksi tokën e vet,

siç puthi për herën e fundit Kalipso Odisenë…

Prandaj sonte është nata e fundit

që i shoh yjet nga kjo anë

e në ata kudo shikoj fytyrën tënde.

Kam për t’u kthyer në hije si kjo natë sonte,

aq e heshtur do të bëhem, njëjtë sikur erdha…