Sadik Bejko: S’MUND TA HARROJ MINIERËN

Kam parë ditë vere plot diell

njëherësh pllakosur nga ankthi pus

ditë feste me lak fytit, me shkëmb shpinës,

lak e shkëmb që nuk i shihte askush.

Njerëz të gjallë, kur jeta më kallte nëntokë,

Njerëz të lirë, mes tyre isha rob;

si Konstandini tërhiqja sipër rrasën e varrit

rrasë që gërrvinte krra-krra porsi korb.

Sot-ditë e bukur. Ndaj territ dita u zgjat,

u shëndrit si me musht të ëmbël rrushi.

Veç s’mund ta harroj mjerimin e minierës,

ankthin, pritjen nën një terr prej askushi.

Ditë, diell. Thneglat mbartnin nën dhe

rezeva dimri. Në gur plasnin gjinkallat.

Njerëz martoheshin, shtoheshin, veç

Unë vdis-e-ngjall si i dali nga përrallat.

Mund të çaja qiell si dallandyshe marsi

(dhe se çdo ditë hyp-e-zdryp në minierë)

Mund të brofja lart si Konstandini i varrit –

padukshëm flatrave të mia erë, frynte erë.