Odise Kote: DITA I FUNDOSI KËMBËT NË RĒRË

Qielli, atje sipër i tregon retë e veta

kësaj kohe të thatê e koprace,

me zhurmat që jehojnē midis degëve të kujtimeve thyer nga droja.

Jeta vêrtitet ende në duart e ëndrrave,

sirenës së largët dhe natës

dhe mushkonjat e dyshimit këputen nga lodhja.

Lumi e ka fshehur frymëmarrjen në vorbullat dhe rrënjēt, duke rrahur me ujrat e veta shelgje dhe kërcime kurbatkash tê harbuara.

Fryma lëviz nëpër guralecë qortimesh,

duke shtyrë ujērat të rendin drejt perëndimit,

nê rrugë dielli,

tê rizgjohen në tokën e butê, tê sapolëruar.

Në mëngjesin plot pezm e tê panjohura, ngarkuar me ajër të ftohtë,

dita i fundosi këmbët nē rērë,

duke lēnë të tjera gjurmë, pa formē…