Bledar Koçi: LAMTUMIRA E TË DASHURUARVE

Më the “Do të hidhem përtej horizontesh

Matanë oqeanesh të egër, pa kthim”.

E unë ç’do të pres i humbur pas motesh,

Me diejtë që vrapojnë në muzgje agim?!..

Ky makth do më trembë në netët pa gjumë,

Një bregu të ashpër do shkrihem në lotë,

Me sy të përpirë prej dallgësh me shkumë

Një shprese që zhytet e s’mbytet në mort.

Atje ku të jesh, mendimet s’do shterin,

Ç’le pas, dashuritë dhe ndoshta dhe mua,

Si thika në palcë kujtimet do therin

Se unë do të jem në dhimbjet e tua…

Në ardhsh ndonjëherë e lodhur e plakur

Pas vitesh të rënda të gjata mërgimi,

Ti eja tek unë, njëherë, përmallur…

Më laj mbi mermer me lotë pikëllimi.

Dhe folmë mbi pllakë fytyrës së mekur,

Mërzitjen ma hiq nën hijen e blirit.

Do qesh përsëri, e s’jam më i vdekur

Feniks do të ngrihem nga gjurmët e hirit.