Niko Kacalidha: Katër qiparisa zgjateshin në muzg
Nga plepat doli hëna
Gjurmët le mbi rërë në ditët ujore të
plazhit dhe ike.
Pylli i dendur i perëndimit mbyllte dritaret
e fundit.
Ti ike. Të mori treni i fundit dhe nga plepat
doli hëna.
Me një tren të tillë pas hënës ika dhe unë.
Në plazh të tjerët laheshin dhe
dashuroheshin
Nga maja e plepave pas nesh përsëri doli
hëna.
Gjurmët le mbi rërë në ditët ujore të
plazhit dhe ike…
E fshehta e kësaj mbrëmje
Mbrëmë ishin mbledhur të gjithë në
dhomë.
Dhe unë isha kthyer në shtëpi.
Në mbrëmjen e verës pranë dritares rrija.
Si një astronom vështroja yjet.
S’isha astronom këtë mbrëmje.
Ndoshta qeshë poet, dashnor a diçka tjetër?
U rrite, tha nëna mbrëmë në shtëpi,
gjeje vetë nusen tënde dhe leri yjet!
Si e zbuloi nëna ime të fshehtën e
mbrëmjes
mes mirazhit që dridhej nga hëna?
Zogu i dëborës
Dëbora binte në oborr.
Zogjve u dridhej gjoksi.
Rojë mbuluar me dëborë,
në degë, qëndronte borsi.
Zogjtë në guva natë, ditë,
gjersa bora të shkrinte.
Borsi kërcente në okitë.
Dhe bora le të binte.
Borani i borës në të ftohtë
mbi degët e një dardhe,
si ndonjë bard lirik i fortë,
endej visoreve të bardha.
Dëbora binte tejembanë.
Zogjve u dridhej gjoksi.
Shtegtonin nëArabistan.
N’okitë qëndronte borsi.
Sonte
Sonte s’dua të fle, jo nga marazi i dashurisë
si Milosao që mbeti në netët e gjata magjike
me ëndrra dashurie në peisazhin baritor.
Sonte vërtiten pëllumba të bardhë drite,
nën një qiell të gjerë e të kaltër të dritës.
Fëmijët në rrugë trokasin duart për ardhjen
e zambakut të kuq.
Nënat ndezin globin e dritës, sikur ndezin
një hënë.
Vajzat nën shtylla grumbuj-grumbuj
këndojnë këngë.
Në brigje, nën shtylla, mbi shtylla, në
dendësinë
e dritave ndizen këngë.
Sonte jam me ta dhe do të jem me ta.
Sonte me fëmijët në rrugë trokasim duart.
Sonte me nënat tona ndezim në dhomë
hënën.
Sonte me vajzat nën shtylla këndojnë me
ison
e krahinës, në brigje, nën shtylla, mbi
shtylla.
Gjumi s’më zë në peisazhin e dendur të
dritës.
‘Vargje të zgjedhura’, botim jubilar i Lidhjes së Shkrimtarëve, 1969.
Ndiqja macet nëpër shi…
Kohë e fëminisë së largët, pranë dritares
më troket.
Ku kam bredhur nëpër lagje e kur
kridhesha në det.
Ku rrëzoja boçe bredhash, tundja degët e
qershisë.
Ndiqja ketrat nëpër pyje, ndiqja macet
nëpër shi.
Gjithë mollët e vendlindjes, ndaj dritares
një fluger.
Prapa brigjeve të mia, gurët janë kope me
dele.
Çamarrok, do të thonë të tjerët:“Je naiv,
more derëzi!”
Unë prapë kam për t’u thënë:Ndiqja macet
nëpër shi…
“Studenti” dhjetor, 1969.
Katër qiparisa zgjateshin në muzg
Katër qiparisa zgjateshin në muzg.
Fryu veriu i natës, njëri u këput.
Në mëngjes u zgjuam, dheu qe acar.
Qiparisi i anës, mespërmes qe çarë.
Tre të tjerë rrinin mbështjellë në borë.
Si bardë vështronin brymën dimërore.
Në mëngjes rrugicat bora kishte zënë.
Me një vig e ngritëm bardin tonë të rënë.
Ahe, pisha, bredha, zgjateshin në muzg.
Bardët mes dëbore mbartnin lart një bust.
“Zëri i Rinisë”, maj 1970.
Vjeshtë
Dendur retë u varën si mjekra e mbretit
Lir.
Vjeshta mblidhte qilimin e gjelbër.
Vjeshta shtronte qilimin e verdhë.
Një tren kaloi mespërmes vjeshtës me një
lokomotivë të zgjuar,
e zgjuar si fëmijë që rend dhe fërshëlen.
Përse fërshëllente lokomotiva në mes të
vjeshtës?
Mos vallë nga rrushi i bollshëm dhe
hurmat
e mëdha?
Vjeshta mblidhte qilimin e gjelbër.
Vjeshta shtronte qilimin e verdhë.
Ne e shkelëm qilimin e verdhë të vjeshtës
të dy nën një çadër si lulekëmbanë.
Vend na bënin në qytet gështenjat e egra,
vend na bënin në qytet tulipanët.
Ne e shkelëm qilimin e verdhë të vjeshtës,
rënien e gjetheve, pëshpëritjet gjatë rënies.
Me ne, gështenjat, tulipanët dhe qyteti
është.
Vjeshta le ta mbledhë qilimin e gjelbër.
Vjeshta le ta shtrojë qilimin e verdhë.
Le të varen retë e vjeshtës si mjekra e
mbretit Lir.
“Zëri i Rinisë”, 1972.
Shtrimi imagjinar i shtratit nusëror
Netëve kur fle ka ca fantazi të shthurura.
Jashtë ka njerëz dhe zhurmë dhe është ora
tetë.
Rrugica e tij dimërore tani ka mbetur e
shkretë.
Dëborë mbi çatitë e bredhat në fund të
rrugicës.
Kërcen nga shtrati, mbështetur në xham
duke
ndezur një shkrepse.
(Po vajza shkoi me një të ri,
nën një tjetër bredh, nën një tjetër bli)
Gravurat e drurëve tani janë të shkreta.
Dhe është ora dhjetë dhe është
dymbëdhjetë.
(Po vajza shkoi me një të ri,
nën një tjetër bredh, nën një tjetër bli).
Netëve kur fle ka ca fantazi të shthurura,
vetë,
duke shtruar shtratin nusëror.
Ndez shkrepse pas dritares duke përgjuar
udhën
dimërore.
Bora është e brishtë, bora është e butë.
Puthjet e të rinjve bëjnë fëmijë të bukur.
“Zëri i Rinisë”, gusht 1972.
Shqetësim pranveror
– Ç’faj bëra mbrëmë që më nxori babai
jashtë?!…
Erdhi prilli dhe ka ca mbrëmje që flas me
gjethin.
Dal deri vonë reklamave të filmave.
Çarçafët e mi mbajnë erë dashurie.
Rri deri vonë me dritare hapur në çarçafët
e hënës.
Gjumi s’më zë, vetëm ëndrra….
Përparësja ime lyer me shkumës.
Në fletoret e mia të maturës shkarravina të
çuditshme.
Inicialet e emrit të tij në faqen
trembëdhjetë.
Mbrëmë nuk m’u dukën shkallët nga
dashuria.
Ç’faj bëra unë që më la babai jashtë e
numëroja yjet.
Sot, as astronominë nuk e di, as
ekuacionet e ditës.
“Zëri i Rinisë”, gusht 1972.
Impresionet e dy poetëve
Era hedh në skaj të vjeshtës fjalët e
gështenjave.
Poetët në breg të detit thonë se mbetën pa
atdhe.
Nata e lagur nën ullinjtë, flokët e De Radës
lag.
Unë nuk bej vetëm lirika, -thotë poeti, atje
larg.
Mos harro, bir Serembe që t’u thuash
brezave,
se prej kohësh nën ullinj s’na zë gjumi për
atdhe.
Hëna si fyfyrë liriku mbi shtëpitë e
fshatrave,
u thotë mbrëmjeve në ëndërr:ej, si flini pa
atdhe?
Era hedh në vesë të vjeshtës degë malli
dhe ullinj.
Bëjnë lirika atje ndër brigje dhe i nisin në
shtëpi.
“Zëri i Rinisë”, gusht 1972./exlibris