Thomas Simaku – World Premiere at Huddersfield Contemporary Music Festival
This is the seventh piece of Soliloquy Cycle – a series of works for solo instruments with which the composer has been engaged for some 20 years now, creating “different characters within the same protagonist who narrates in different languages, as it were, whilst each instrument makes considerable use of its own musical dialect.” The cycle consists of nine self-contained works, so far – the latest is for Trumpet, commissioned by the Ensemble Intercontemporain and the Franco-British Foundation for Contemporary Music – Diaphonique.
Written for and dedicated to Jérôme Comte, Soliloquy VII was completed during the composer’s residency at The Dora Maar House in Ménerbes, Provence, supported by The Brown Foundation in Houston, USA, in September 2019. The work is included in a new portrait CD to be released by NMC in 2023.
As the composer writes, “In this particular piece, the textural dynamism and the linear contours based on modal elements constantly ‘surrounded’ by chromatic inflections are at the heart of the musical discourse. The idiosyncratic quality of the work is to be found in the rich and powerful sonorities of the instrument, the high degree of virtuosity, and the interaction with the piano resonance, which serves as a ‘megaphone’ amplifying the harmonic palette of the piece. The ‘vocal’ qualities of the Clarinet range from the most delicate expression to furiously wild passages invariably making use of techniques such as flutter tongue, glissandi, bisbigliandi, trills, tremolandi, and ‘part-writing’. In sharp contrast, the ‘instrumental accompaniment’ focuses on virtuosity, displaying an elaborate contrapuntal engagement, whilst percussive elements such as slap-tongues become an essential part of the textural format. The final section is a clear example of this approach, where the ‘beats’ of the slap tongue function as ‘accompaniment’ to the emulation of ‘throat–singing’ of the tremolandi.”
Vepra e Thomas Simakut Soliloquy VII për klarinetë dhe piano rezonante do të shfaqet si premierë botërore
Vepra e Thomas Simakut Soliloquy VII për klarinetë dhe piano rezonante do të shfaqet si premierë botërore në Festivalin e Muzikës Bashkëkohore Huddersfield, interpretuar nga solisti i Ansamblit Intercontemporain Jérôme Comte, më 19 nëntor 2022.
Një fragment video të pjesës, të regjistruar në Sallën e Koncerteve Sir Jack Lyons, mund të shikohet këtu. Kjo është pjesa e shtatë e Ciklit Soliloku – një seri veprash për instrumente solo me të cilat kompozitori është i angazhuar tash e 20 vjet, duke krijuar “personazhe të ndryshëm brenda të njëjtit protagonist që rrëfen në gjuhë të ndryshme, si të thuash, ndërsa secili instrument përdor në mënyrë të konsiderueshme dialektin e vet muzikor”.
Cikli përbëhet nga nëntë vepra të pavarura, deri më tani – e fundit është për Trumpet, porositur nga Ansamble Intercontemporain dhe Fondacioni Franko-Britan për Muzikë Bashkëkohore – Diaphonique. Shkruar për dhe kushtuar Jérôme Comte, Soliloquy VII u përfundua gjatë qëndrimit të kompozitorit në Shtëpinë Dora Maar në Ménerbes, Provence, mbështetur nga Fondacioni Brown në Hjuston, SHBA, në shtator 2019. Vepra është përfshirë në një CD të re portreti për do të dalë nga NMC në 2023.
Siç shkruan kompozitori, “Në këtë pjesë të veçantë, dinamizmi tekstural dhe konturet lineare të bazuara në elemente modale të ‘rrethuara’ vazhdimisht nga lakimet kromatike janë në qendër të diskursit muzikor.
Cilësia idiosinkratike e veprës gjendet në tingujt e pasur dhe të fuqishëm të instrumentit, shkalla e lartë e virtuozitetit dhe ndërveprimi me rezonancën e pianos, e cila shërben si një ‘megafon’ që përforcon paletën harmonike të pjesës. Cilësitë “vokale” të Klarinetës variojnë nga shprehja më delikate deri tek pasazhet e egra të furishme duke përdorur pa ndryshim teknika të tilla si gjuha flutter, glissandi, bisbigliandi, trills, tremolandi dhe “pjese shkrimi”.
Në kontrast të mprehtë, ‘shoqërimi instrumental’ përqendrohet në virtuozitet, duke shfaqur një angazhim të përpunuar kundërpunësor, ndërsa elementët goditës të tillë si gjuha e shuplakave bëhen një pjesë thelbësore e formatit tekstural. Seksioni i fundit është një shembull i qartë i kësaj qasjeje, ku “rrahjet” e gjuhës së shuplakës funksionojnë si “shoqërues” për emulimin e “këndimit në fyt” të tremolandit”.