Cikël poetik nga Agim Xh. Dëshnica
MALLI I DARDHARËVE
O Dardhë, Dardhë, nën pllajë mali,
mbi oqean rrimë, na mori malli…
O Dardhë e largët, e ëmbël -mjaltë,
vashat flutur, shtatin e gjatë.
E ëmbël Dardha? I hidhur mërgimi,
shtëpi e mbetur, djepi, burimi,
këndon këndesi si i shastisur,
më kot pret nënë e molisur.
Na dogji malli, o Dardhë e bukur,
për kambanë e kishë, udhën e humbur,
Për gurë e gardhe, ugaret e plisat,
për shelgjet rrëkeve, ahet e lisat.
Mbi bredha borën, pishat me majë
korijet me hije, lulet në maj,
Për grigjën, tek merr përpjetë,
fyellin e drunjtë, murron e sertë.
Thirrejn e bariut, kullotën me bar,
trokun e kalit, lëshuar në luadh.
Mbi Gurin e Rrahut, Gurin e Vjeshtës
Gurin e Mprehtë, nën drurë gjineshtre.
Sodisnim Devollin tej shpeshherë,
fushën e Korçës, Moravën me erë.
Kafè e Peros me mysafirë,
hotel Betelli me muhaxhirë,
raki e kumbullës, deh pleq e të rinj,
me vrap për shkollë, rendnim fëmijë.
Pas fluturash bridhnin ca bandillë,
nën dritare posi bilbilë
me këngë dhe mandolinë.
Shtatë gurë lëviz, lumi i Izvorit,
mulliri i Xegos, nxjerr mundin e plorit.
Me trak e truk e me oshëtimë,
ashtu si dallgët buzës tek rrimë.
Frymë, përmallim, çan oqeanin,
burrat e gratë, lot për vatanin.
Për male e fusha, lumenj e pyje,
të parët e shtrenjtë e ndritur ndër yje.
Shpirti i Pecit, pranë portash ndalet,
Te Kishë e Shën Gjergjit, ulet e falet.
2008.
O ÇAMËRI! ÇAMËRI!
Në kujtim të poetit Bilal Xhaferi
O Çamëri! O Çamëri!
Jeton ndër këngë në histori,
Me frymë ilirësh e pa epur,
nga fati i mbrapsht e ndjekur,
me ngacmim kufijsh veri-jug,
trojesh paqësore, si askund.
Çamëri! Çamëri! Çamëri!
Nga fluturoi ajo lavdi?
Suljotë me shpata në sylah,
dyfekët hedhur krah më krah,
me jataganë hark nën sqetull.
Me fustanella, festet mbi vetull,
derdhët gjak veç për të huaj,
e humbët vendin, lirinë tuaj.
Ikën për nga veriu karvani,
tej tymnajash, u zhduk vatani,
dyer, dritare, mure pajetë,
degëve varen pa zogj foletë.
Thërret poeti: Çamëri!
Ku shkoni, ku i latë, ku?
tokat djerrë, ullishtat prush,
stanet rrafsh, kopetë vrarë,
pa zot livadhet e lulet tharë?
Çamëri-Shqipëri e prerë!
Fol shqip e na bëj nder,
Sa kohë kështu, pa dritë e dije,
Pa këngë, pa rite lashtësije,
Pa ligje, pa prona e larg punës,
Pa libra, dhunë ndaj gjuhës.
Streha e djepit, pragu i shenjtë
lisat e hijet e kroi-shkretë,
ju ftojnë të shkoni në ato anë,
tek tokat, të parët jua lanë,
jo, mos trokitni në portën tuaj!
E bukura shqipe, gjuha juaj!
Drejtësi! Mo shesht, heto!
Tapi, kanune e libra shfleto!
Për njerëz nga vatrat të dëbuar,
Ringjall ligjet, jetën e munguar!
Nga Prespë e kaltër e gjer në Artë,
Filat, Janinë, Dodonë e lashtë,
Tek zbret Thyami[1] e rrjedh në Jon,
Me dallgët tok në breg jehon:
Çamëri, Çamëri! Liri e Jon!
Thyami, emri ilirian i lumit (sot Kalama), nga vjen emri çam e prej tij Çamëri.
2012
DIMËR NË PARK
Park i zhveshur, mbrëmje-heshtje
gjethet, ranë në kohë vjeshte,
rrapi i murmë, degë e majë
kotet, tundet në mjegullnajë.
Asnjë pëshpërimë,
hijeve as fëshfërimë.
Shkret foletë pa zogj e bar,
Hesht bylbyli, fle diku larg,
u mpinë dashuritë,
ëndrrat e bukuritë.
As ketri gri,
më nuk shetit
por, veç një plak
tek stoli i hekurt, dremit.
Befas hap sytë me dridhërim,
Çohet hutueshëm me rënkim
Hapat hedh mbi shqotë bore
Çalë-çalë me shkop në dorë.
Ec e ec në bardhësi,
Për takim me bionden
Në një farmaci…
Era lozonjare
Era gënjeshtare,
Festen ia rrëmben,
ia hedh përdhe,
ia vërvit përpjetë.
Bën ta kap i ngrati plak
era ia shtjell, ia tund
e furishëm ia shtyn
tej e më tej… në muzg.