Odise Kote: Në mendjen time bredh lumë i egër…

 

 

Në mendjen time bredh një lumë i egër, i rrëmbyer,

Ndonëse butësisht këputen, bien, degë e gjethe vjeshtake.

Midis shkumës së bardhë, dy gërsheta të gjatë,

Sytë  e mëdhenj shkrepëtitës, hënakë, të kaftë shfaqen.

 

Atje ndanë shelgut në breg kujtimi, njëri skaj i ylberit,

me tjetrin matanë që s’ka kohë për të humbur,

mbështillet, përqafohet dhe zgjon këngën çamaroke,

të fëmijërisë që ka mbetur si statujë, e kapur përdore:

 

“Fluturza e vogël e sapodalë nga larva ngjitet  lart në kulm,

Paprimtas ia nis shiu dhe ajo rrëzohet poshtë nëpër ulluk.

Pastaj doli dielli që e thau shiun.

Një tjetër flutur mbi pullaz, kërkon hutaqen që u zhduk,

Ia nis sërish shiu bablok dhe ajo rrëzohet poshtë nëpër ulluk.

Pastaj del dielli që e than shiun…”.

 

Në mendjen time bredh një lumë i egër, i rrëmbyer,

nuk e di a do jetojë kur unë të mos jem më…!