Bledar Koçi: VENDLINDJE…

Ç’dëshirë e çmendur të nisem tek ti

kur malli si malit fryhet me zjarr.

Xhadenë e gurtë në rëntë dhe shi,

ashtu si at’herë me këmbë do e marr.

 

Mallkuar qytetet, dy gjunjët që mpinë,

dhe mpaken e plaken një moti vrastar.

Si kec do marr vrapin në luadh e lëndinë

me hovin drejt teje të vij si manar.

 

Të ç’lodhem mes rruge pllakishtës i ulur,

të ha një kafshitë, të ndez një duhan,

këmishën të zhvesh nga djersa e qullur

mbi supe t’a hedh si djalë azgan.

 

Këmbora e cjapit më thotë se mbërrita,

dhe zhurmë e përroit e njohur për mua.

Shkurrishtës me qofkla ku gracka u ngrita,

një ferrë të më çjerrë kaq shumë e dua.

 

Tutje një shkëmbi me kulpra harbuar

shtegun do gjej brezares me lisa,

lëvoret e thara t’ia prek i malluar

si herën e fundit kur njomë i braktisa.

 

Me mallin sa mali, sa pyjet me drurë,

ç’dëshirë e çmendur të nisem tek ti.

Me këmbë do e marr ashtu si dikur,

xhadenë e gurtë, në rëntë dhe shi.