Henry Kissinger: Putini e ka hubur luftën në Ukrainë

Henry Kissinger flet në Këshillin për Marrëdhëniet me Jashtë në Nju Jork: “Rusia e ka humbur luftën, tani ne duhet të parandalojmë përshkallëzimin e saj bërthamor. Ne mund ta mposhtim atë edhe në atë skenar, por natyra e marrëdhënieve ndërkombëtare dhe i gjithë sistemi botëror do të shqetësoheshin diplomacia duhet të kthehet në veprim ”. Federico Rampini në artikullin e tij në Corriere della Sera , në të cilin raporton fjalimin e ish-sekretarit amerikan të shtetit, thekson se “në moshën 99-vjeçare, mençuria dhe mendjemprehtësia e tij janë thirrur për të kërkuar një përgjigje për kërcënimet e Vladimir Putinit, pikërisht për përdorimin e armët taktike bërthamore në Ukrainë. Që nga fillimi i agresionit kundër Ukrainës”, thekson Kissinger, “duhej shmangur një fitore e Rusisë. Aq më tepër ne duhet të shmangim që ajo kërkon një hakmarrje bërthamore. Nuk mund të lejojmë që përdorimi i armëve bërthamore të bëhet konvencional, por duhet të normalizohet. Jo vetëm për atë që do të ishte rezultati i menjëhershëm i jashtëzakonshëm, por për pasojat në interpretimin dhe legjitimimin e pushtetit nga ata që i përdorin ato. Nuk lejohet që Rusia të arrijë rezultatin me armë bërthamore që nuk ka mundur ta arrijë deri më tash”.

Kissinger më pas shpjegon se çfarë përgjigje duhet të japë NATO, nëse Putini ka përdorur vërtet bombën atomike. Një temë, shkruan Rampini, mbi të cilën Kohët e fundit ka pasur komunikime ndërmjet liderëve ushtarakë amerikanë dhe atyre të Moskës. NATO, sipas Kissinger, “duhet të reagojë sa më gjatë të jetë e mundur me armë konvencionale. Rusia do të shfaqet si një komb më i dobët se më parë”.

Kissinger, megjithatë, këmbëngul në rëndësinë e diplomacisë: “Një dialog, qoftë edhe vetëm eksplorues, është thelbësor në këtë atmosferë bërthamore. Nuk është e rëndësishme nëse ne na pëlqen Putini apo jo. Pasi arma bërthamore të hyjë në veprim, sistemi botëror do të pësonte një shtrembërim të rëndësisë historike. Ne nuk duhet ta lidhim veprimin diplomatik me personalitetin e atyre që kemi përballë. Është në dorën tonë të konceptojmë një dialog që ruan sigurinë tonë, por na kthen në frymën e bashkëjetesës. Përmbysja e lideri kundërshtar nuk duhet të shfaqet si parakusht”. Pyetja është “nëse është e mundur paqja me të. Dhe kjo duhet të përballet në një kornizë më të gjerë: e ardhmja afatgjatë në marrëdhëniet midis Rusisë dhe Evropës, midis Rusisë dhe Perëndimit. Një Rusi që është më e vetëdijshme për kufizimet e saj do të dëshirojë të jetë pjesë e Evropës apo do të zgjedhë Azinë? Duhet të vendosim dialog për këtë”.