Nurie Emrullai: VDEKJA E BEFASIVE

Tani jetoj në paqe,

se të gjitha befasitë e jetës

që duhej të më ndodhnin ndodhën.

Nëpër sytë e mi nuk fluturojnë më zogj,

as trotuarit të ballit nuk ecin çifte që puthen,

e duart e vogla, tmerrësisht të mrekullueshme, nuk zgjatem t’i kap.

Gjërat që më ndodhën

vërshuan brenda meje si një lum i rrëmbyeshëm,

dhe i degdisën ndijimet e mia prej fëmije,

derisa të tashmen e mbushën me kujtimet gur të rënda,

që asnjë harresë nuk i tëhollon dot honeve të gjata të trurit,

dhe kjo i ngjante një torture, por deri sot.

Dashuritë që i prisja,

trokitën në derën e qelqtë të shpirtit tim,

pak gjëra që kishim i rrëmbyem nga njëri- tjetri,

për të ardhmen tonë që e mendonim gjithnjë vetëm.

Dhe të thuash ASGJË, s’ke thënë gjë.

Kjo vajzë që u bie me grusht tëmthave nuk vuan më nga asgjëja…

Sot jam një krijesë me shumë gjak, por me rrahje të rralluara zemre.

Nata ime e gjatë, si fjala “E j-a-sh-t-ë-z-a-k-o-n-sh-m-e”,

teksa dita e ruan të njëjtën trajtë,

e njëjta dritë ruhet në errësirë dhe e njëjta hije- ditëve.

Por hija e asnjë trupi nuk më befason më.

Nuk është më detyra e diellit për t’i rritur krijesat.

Dikur gjuaja yjet që binin, se majë mendimeve të mia e thellë në zemrën time ngaqë

kisha një dëshirë që e thoja përnjëherë me yllin që binte.

Dhe ngelesha pa frymë. Dhe isha kaq egoiste për fatin tim. Dhe isha kaq e

dëshpëruar.

Por tani kam harruar të pyes:

A rron diku? A vlen për dikë? A i shkëlqejnë akoma sytë?

Kureshtja ime ngjan me një mace që bën gjumin e mbasditës.

S’ka më tronditje.

Se këtu ku jam asnjë zë nuk dëgjojnë veshët e mi,

se qe një herë kur Zoti më dha shenjë.

Jo më. Jo. Jo. S’ka jehonë, e as nuk guxoj të dëgjoj nëse zëri më kthehet mbrapsht,

Madje e kam harruar në cilën anë të malit fytyrën ta kërkoj.

Kaq ishin gjërat e mia.

Që lehtësisht mund t’i mbart në një çantë lecke,

dy-tre mbathje dhe dy tre çaste.

Çudi me ç’ngushëllime e nanurisja veten,

Se asnjë lëkurë nuk mbulonte madhësinë e zemrës sime,

Se asnjë trup nuk nxente bukurinë time.

Gjithçka që duhej të ndodhte ndodhi,

Dhe është zemra ime ky fanar që ndizet,

kujdestarja e fundit e dritës,

kjo shpëtimtare e kujtimeve.