Pse protestat në Iran kanë zgjatur për një muaj?

Të rinjtë e guximshëm përleshen me forcat e sigurisë në Ilam, Irani Perëndimor

Protestat mbarëkombëtare të Iranit kanë hyrë në javën e pestë. Qëndrueshmëria e paprecedentë e kësaj kryengritjeje, pavarësisht nga shtypja e rëndë e regjimit, nënkupton se situata në Iran nuk do të jetë kurrë e njëjtë. E megjithatë, shumë nga të ashtuquajturit ekspertë të Iranit në Perëndim, të cilët këmbëngulnin se një revolucion tjetër ishte i paimagjinueshëm në Iran, zgjodhën një bindje të re dhe kanë filluar të argumentojnë se kryengritja popullore është sa spontane aq edhe pa udhëheqës.

Fillimisht protestat filluan të nxitura nga vdekja e një vajze të re kurde nga policia në paraburgim, protestat shpejt u përhapën në të gjithë qarkun dhe janë shndërruar në atë që shumë vëzhgues e konsiderojnë një revolucion.

Sipas raportit të raportuar nga opozita iraniane, Organizata e Muxhahedinëve të Popullit të Iranit (PMOI/MEK), mbi 400 protestues kanë rënë për liri gjatë sulmit të fundit, dhe mbi 20,000 protestues janë arrestuar dhe janë nën torturë.

Ndërsa protestat vazhdojnë pavarësisht përpjekjes së regjimit për t’i shuar ato, zyrtarët shprehin frikën e tyre të plotë. “Shoqëria e ka larguar frikën. Frika e njerëzve tani është kthyer në zemërim, “tha Nosratollah Taxhik, një ish-diplomat, për faqen e lajmeve shtetërore Bahar më 8 tetor.

Ky fakt u konfirmua nga lideri suprem i regjimit Ali Khamenei. “Këto armiqësi do të vazhdojnë”, u tha ai anëtarëve të Këshillit të Përshtatshmërisë më 12 tetor.

Kjo protestë mbarëkombëtare shfaqi një shoqëri të paqëndrueshme ku të gjitha sferat e jetës vuajnë nga korrupsioni, paaftësia, keqmenaxhimi dhe shkeljet sistematike të të drejtave të njeriut nga ana e regjimit.

Në rrethana të tilla, një fenomen i ri filloi të lulëzonte dhe të nxiste pakënaqësinë popullore. Të lindura në vitin 2016, Njësitë e Rezistencës MEK u bënë model për të rinjtë e frustruar që nuk kishin asgjë për të humbur veçse një të ardhme të mjerueshme nën diktaturën klerikale. Këta shpirtra trima u lidhën me rezistencën e organizuar brenda vendit dhe vazhduan të sfidonin aparatin e gjerë të inteligjencës dhe sigurisë së regjimit. Edhe pse Teherani njoftoi shumë herë se kishte arrestuar qindra Njësi të Rezistencës, rrjeti vetëm sa bëhet më i madh dhe u zgjerua në të gjithë vendin.

Prandaj, kryengritja aktuale është unike demografikisht dhe gjeografikisht. Gati 190 qytete në të gjithë Iranin kanë qenë dëshmitarë të protestave dhe njerëz nga të gjitha sferat e jetës po i bashkohen këtyre demonstratave. Nga nxënësit e shkollave të mesme dhe të universitetit te mësuesit dhe punëtorët në të gjithë Iranin, qëllimi i përbashkët është rënia e regjimit.

Njerëzit synojnë regjimin në tërësinë e tyre në sloganet e tyre dhe përleshen me guxim me forcat e sigurisë plotësisht të armatosura. Ndryshe nga sa përpiqen të paraqesin regjimi dhe apologjetët e tij, kërkesat e iranianëve nuk kufizohen në heqjen e disa kufizimeve, kryesisht hixhabin e detyrueshëm për gratë. Iranianët e dinë dhe Khamenei e ka pranuar vazhdimisht se çdo “ndryshim i sjelljes” dhe “bërja e një hapi prapa” rezulton në rënien e regjimit.

Prandaj, njerëzit bëjnë thirrje vetëm për ndryshimin e regjimit dhe thërrasin slogane të tilla si “vdekje diktatorit, qoftë Shah apo udhëheqësi [suprem]”, ose “Seyed Ali [Khamenei] do të rrëzohet këtë vit”.