Në kujtim të shkrimtarit Ramadan Pasmaçiu
RAMADAN M. PASMAÇIU, 26 shkurt 1938-31 tetor 2021
Dy tregime
“…PERSONI NUK ËSHTË PARAQITUR”!
Sapo vura këmbën në PTT, më shpëtoi padashur një “uf!”. Në çast zbërtheva shpejt e si pakuptuar kopsat e këmishës. Me gjoksin hapur u drejtova në sportel.
– Shoqe, ju lutem, merreni këtë lajmthirrje!
Pas kësaj dy gishta me manikyr u zgjatën drejt fletushkës sime dhe, duke e mbërthyer si me pinca, e bënë të më zhdukej nga sytë.
…Pashë në sallë një vend të lirë te një stol, ku ishte ulur një grua plakë. U nisa ngadalë të ulesha atje… Plaka, sa më ndjeu pranë, thirri:
– Of, ç’plasa!
U çova menjëherë, sikur të më kishin pickuar.
“Çfarë plake” – pëshpërita, tek u largova. – E bëri me qëllim. Ja, si qesh! Çudi e madhe”!
U mbështeta pas murit. Në krah kisha një xhaxho.
– Or, po, plasëm! Na u zu fryma. Ç’është kjo kështu! – shfryu plaku. Kujtova se ia shtova unë vapën. U largova edhe nga xhaxhoja. Prapë shkova te sporteli.
– Moj shoqe, më duket se po vonohet biseda ime!
– Ti, or shok, s’paske punë! – m’u përgjigj sportelistja. – Një më dy e kështu thënke! Prit, s’të pritet!?
Desha ta sqaroja. Me siguri po më ngatërronte me ndonjë tjetër. Vetë për herë të parë po i thoshja! Po ndërrova mendje. Ç’ta zgjasja!… Iu afrova dritares, po s’gjeta të lirë asnjë copëz parvaz. Shumë njerëz i kishin vënë gjoksin ajrit, që kërkonte të hynte me forcë nga jashtë. Bëra nja tre hapa djathtas. U gjenda pothuajse puqur me një moshatarin tim, që rrinte në kanatjere e me këmishën në dorën e majtë. Nuk di ç’dreq më shtyu dhe e pyeta:
– E, ke ndonjë çikë vapë?
– S’qenke në vete! – më tha.
– Pse!? – ia prita i habitur.
– Nuk shikon që jam bërë ujë?!
Ndërkohë nga altoparlanti u dëgjua:
– Azizi me Lushnjen, kabina 3!
Vrapova brenda.
– Alo!
M’u përgjigj një zë vajze.
– Kush je!?
– Asambleja.
– Alo! Cila Asamble!?
– Asambleja jote.
– Siii!?
– A-sam-ble-ja jooote! More vesh?
– Jo!
– Fillove nga shakatë tani?
Mendova: Unë e kam në Lushnje një kushërirë me emrin Asamble. Mos vallë është ajo, që më flet? Po edhe në është, nga i erdhi radha të dalë në telefon me mua, kur në shtëpinë time janë dy stane njerëz!?… Po, përse ngutem?A mund të më thotë kushërira “Asambleja jote”?
– Alo, dëgjo këtu!
– Fol!
– Ti kushërira ime je, fruta-zarzavateshitësja?
– Ore, ç’po flet! Ç’është kjo fruta-zarzavateshitëse, që më zë në gojë!? Apo do që të qaj?
Ndjeva se vajza e panjohur përplasi këmbët në kabinë dhe qau vërtet.
– Alo!
– Urdhëro! – u përgjigj si e trembur dhe duke psherëtirë. Mua më erdhi keq, ndaj ia ktheva butë:
– Pse qan, moj xhane, pse qan?
– Hajt, hajt, po do ta shikosh ti, do ta shikosh! – ma priti dhe u ngashërye. E, pra, me siguri ishim ngatërruar.
– Nga më flet ti? – e pyeta.
– Nga do ti të të flas, hë? Nga do?
– Moj Asamble, po nxehesh kot, më duket.
– Nexhip, shpirti im! – s’u kursye të më thoshte ajo. – Përse më mundon! Mos je zemëruar?
– Po ashtu thuaj, de, që do Nexhipin!
– Nexhipin, vetëm Nexhipin, sa të jetë jeta! E, a ta bëra qejfin tani? Thuamë, a më do sa të dua?
– Po unë s’jam Nexhipi, moj e bekuar!
– Ua! Po kush je ti, ore!?
– Azizi!
Ajo klithi me egërsi:
– S’njoh ndonjë Aziz unë! S’kam punë me ty! Hajt, ik që andej! Zhduku!
Dola nga kabina. Balli më ishte mbuluar nga djersë të ftohta. Faqet më qenë skuqur prush. M’u duk se ato të shara i kishin dëgjuar të gjithë sa qenë në sallë. Megjithatë, mora frymë thellë, si për t’u çliruar nga tërë ai mundim dhe shkova e i thashë sportelistes së PPT- së:
– Ç’është kjo kështu! S’po marr vesh se ç’ndodh! Pa pyeteni njëherë centralisten, me kë më lidhi?
– Me atë që fole!
– Po s’fola gjë hiç. Nuk ishte personi që kam kërkuar.
Duke parë drejt në sy disa të tjerë, që ishin afruar pranë, tha me të rreptë:
– Ndenji në kabinë një orë biri i botës dhe thotë s’fola! Interesant! Çfarë njerëzish ka në këtë dynja! – Dhe, si u kthye nga unë, vazhdoi: – Mos dëshiron të flasësh edhe me ndonjë direkt, or xhan?
– Ju lutem, të sqarohemi më parë!
– Çdo gjë e sqaruar është. Në do të flasësh me ndonjë tjetër, siç të pyeta, thuaj e mos na mbaj me muhabet, se s’ta kemi ngenë! Nuk e shikon se ç’kallaballëk është!?
“Më zuri tani!” – mërmërita dhe prenotova edhe një bisedë të çastit.
Pra, m’u desh të paguaja përsëri.S’kisha rrugëdalje. Zura vend në prag të derës. Ndeza një cigare dhe fillova ta pija me nervozizëm.
– Me Asamblenë në Lushnje, kabina 4! – u dëgjua nga altoparlanti. Kaloi para meje me shpejtësi një djalosh kaçurrel e simpatik, që, siç dukej, nuk i kishte më shumë se 20 vjeç.Iu turra pas dhe e ndala, sa pa hyrë në kabinë.
– Më falni, – i thashë, – por ndoshta po më thërresin mua!
– Me Asamblenë!!!?
– Dua të them…
– S’kini ç’thoni! – vazhdoi me një ton të atillë, sikur të më kishte zënë me presh në dorë dhe shtrëngoi fort dorezën e derës së kabinës. – Është e qartë që…
– More ti, djalë! – ia preva fjalën.
– Më marrkeni për fëmijë, hë! Dhe u toroliskeni me mua, si ti e ajo! Po prit, prit pak aty, se ta rregulloj unë! – ma ktheu ashpër, pa respekt, dhe hyri me të shpejtë në kabinë.
“Ç’m’u desh që i fola! – u hëngra me vete. – Ja, hajde dhe merru me të tani! Të rri këtu, është rrezik të dalë e të rrihet me mua.Po, po.U pa puna. I kërcyen atij…”
Nisa të largohesha me çap të ngadaltë.Asgjë pse më merrte për ndonjë që i venë shtatë.Kryesore ishte të mos bëhej skandal. Forcën nuk do të tregoja unë mu në mes të PTT – së, se nuk isha kalama si ai. Punë e madhe pse s’po bisedoja dot me nënën asaj dite! Kishte ditë të tjera boll… Kur s’pata bërë dot tri hapa, ndjeva simpatikun të më thërriste:
– Ej, shoko, shoko!
U ktheva nga ai me mendjen top, që po të më qëllonte, do t’ia ndreqja samarin, se fundi i fundit, ç’e keqe e kishte gjetur prej meje!
– Si e keni emrin ju? – më pyeti.
– Emrin!?
– E, pra, emrin.
– Po ç’ju duhet emri im!?
– Jo, po desha të di mos jeni Azizi.
– Po, Azizi jam, dora vetë. Pse!?
– Shkoni shpejt në kabinë, se një grua po më fliste “Aziz, Aziz!”.Sabrije e quanin.
– Është nëna ime, or burrë i dheut! – iu përgjigja dhe vrapova.
– Alo!
– Urdhëro, nënë!
– Si je, or bir?
– Mirë, po ju andej, si jeni?
– Ç’të jemi! Na bëre me fjalë me një cucë këtu.
– Çfarë cuce, thua!?
– Eu! Ç’më pyet! Se mos e njihja unë. E pashë vetëm kur përplasi telefonin dhe kur doli nga kabina me lot në sy. Iu afrova, e shkreta, t’i qaja hallin, por e pësova si breshka te nallbani.
– Alo!
– Urdhëro!
– Pastaj?
– Na i paskësh dalë në telefon një bagabond e po tallej me të. E pyeta, m’u thaftë gjuha, se ç’qe ai maskara!? Një Aziz, Aziz, – më tha dhe prapë qau.
– Alo!
– I tregova për ty. I thashë të mos sëkëlldisej, se s’kam asi djali unë, po çoç do të ketë ndodhur!
Në mes të bisedës ndërhyri centralistja e krahut tim:
– Ti që flet me Lushnjen, minutat mbaruan!
– Po kur kaq shpejt, moj shoqe!?
– Doni ta shtyni bisedën edhe tri minuta?
– Dua.
… Kur mbarova, pashë se Nexhipi po hahej me sportelisten.E tërhoqa lehtas nga krahu.
– More ti, vëlla, – i fola, – nuk di në më more vesh! Unë atë çast sikur e ndjeva se do të ishte nëna ime, prandaj të dola para.
– Po, mor, byrazer, po; ajo u kuptua. Veç, më fal, se u nxitova ca!
– Ju lutem, ju mua!
Ai më buzëqeshi. Të dy iu afruam përsëri sportelistes.
I thashë asaj:
– Sa më duhet të paguaj akoma?
– Me kë fole ti?
– Me Lushnjen.
Ajo mori në dorë lapsin dhe vuri bllokun përpara. Sepse përplasi buzët, kaloi poshtë pështymën dhe më pyeti:
– Emrin e plotë mundësisht, që ta shënojmë në dëftesë, Nexhip kush?
Qesha paksa, siç qesh im bir kur i fërkoj kokën dhe iu përgjigja me njërën dorë në bel:
– Jo, Nexhip, Aziz! Nexhipi është ky! – Dhe i tregova kaçurrelin që ishte bërë tym.
– Mos më ngatërroni, ju lutem! Nga centrali kanë lajmëruar që Nexhipi duhet të paguajë, se ka folur gjashtë minuta, e jo Azizi. Më tepër s’di unë. Zgjidheni me njëri – tjetrin vetë!
Unë u gicilova.Nexhipi shqeu sytë.
– Kam folur gjashtë minuta!!? Ç’thua, moj shoqe! Unë s’kam folur fare!
– Këtu ka një keqkuptim! – ndërhyra, pasi u bëra serioz. – Më takon mua të paguaj! Sa bën biseda?
– Si kështu! – u habit sportelistja, duke më marrë të hollat.
Simpatiku kaçurrel u bë vrer.
– Merrni një herë centralin, po deshët! I thoni se Nexhipi me Lushnjën pret të flasë!
Shoqja e sportelit nuk e zgjati.Ngriti receptorin dhe, pasi bëri ç’i kërkuan, e uli përsëri. Por, ama, edhe në central u treguan tepër korrekt. Pa vonesë njoftuan në altoparlant:
– Nexhipi me Lushnjen të mos presë! Personi nuk është paraqitur!
……..
NË TREN
Me të hyrë në tren, vura re se në ndenjëset e radhës së tretë kishte një vend të lirë. U drejtova për atje me hap të shpejtë, se e di që shkathtësia nuk është kurrë e dëmshme.
– A mund të ulem? – pyeta një burrë rreth të dyzetave, me syze dielli e trup të bëshëm dhe një djalosh kryekuq, që lexonte gazetën.
– Jo, nuk mund të ulesh, – m’u përgjigj me ngut djaloshi, – pasi, si të thuash, është i zënë, ose më qartë, i rezervuar.
Burri e pasoi në çast:
– Po, po. Kjo është katërcipërisht e vërtetë.
– Më falni! – mërmërita dhe u largova buzëvarur.
Sa pa hedhur ende tre hapa, ndjeva se dikush më kapi lehtë nga pas. U ktheva në çast. Ishte një djalë me xhaketë sport.
– Ulu këtu! – më tha. – Mos u vër mend atyre!
Pra, ai paskësh soditur tërë ç’më kishte ndodhur.
… Erdhi koha e nisjes.Jashtë filluan të fërshëllenin bilbilat e konduktorëve. Sakaq, treni bëri një kolpo të shkurtër e të shpejtë para – prapa dhe u vu në lëvizje.
– Ndize një! – më zgjati paqetën djali me xhaketën sport… E ndeza.
– Po ju e pini! – iu kthye të tjerëve, një çifti me stazh, që ndodhej pranë nesh tok me dy fëmijët. Burri e ndezi, kurse gruaja – jo.
– Ku shkoni kështu? – pyeta burrin, se nuk m’u duk tip i rëndë.
– Në Vlorë, tek djali i tezes së sime shoqeje, – m’u përgjigj. – Sot morëm pesëmbëdhjetëditëshin dhe themi ta kalojmë atje. Na ka marrë malli shumë për të. Kemi dy muaj pa vajtur, qysh në Vitin e Ri, se e kaluam së bashku.
– Posi, posi, na ka marrë malli shumë, – u hodh gruaja, – se edhe ai rrallë vjen tek ne në Tiranë, një herë a dy herë në mot. Vetëm sa për ndonjë drekë dhe, fësht, kërcet e ikën.
– S’ka faj, moj grua! Është me pesë kalamaj dhe bëhet merak për ‘ta.
– Po, mor, po, xhanëm, – ia priti burrit e shoqja, – veç edhe ky treni ka prishur ca punë. Arrin në kryeqytet i biri i botës, sillet nga sillet tërë ditën, e hop, në darkë kthehet në koliben e vet. Po sikur të mos e kishte trenin, hë, thuaj, kthehej dot? Jo. Prandaj, donte s’donte, do të mbetej një natë se s’bën nëpër farefis. Kështu që, ka prishur ca punë ky treni, ka prishur.
– Ashtu, ashtu, – shtoi i shoqi dhe u kthye nga ne. – Është xhevair njeri djali i tezes së gruas sime. Apo s’ka edhe goxha muhabet të ëmbël! Gjithë fisi e rrethi i krushqisë e do e s’e ndan nga goja. Dhe nuk e harrojnë kurrë. Ja, vjet në verë, për shembull, kur ishte koha e plazhit, dyzet vetë i qemë mbledhur në shtëpi. E besoni, apo s’e besoni?! Përse t’ju betohem? Vetëm të vegjël qenë bërë nja shtatëmbëdhjetë. Po… kemi kaluar mirë, ama.
– E ka edhe nusen të pritur, veç! – e ndërpreu burrin gruaja. – Nikoqire për kokë të nikoqires është Servetja. Na bënte ballë për bukuri të gjithëve sa ishim, me ngrënie e me pirje.
– Po, po, – kërceu burri. – Mëngjesi mëngjes. Dreka drekë, e darka darkë. Me të parë, me të dytë e me të tretë. Dhe çfarë gjellësh se! Të lëpije gishtat, për sytë e ballit! Di të kullandrisë nusja e Meleqit, s’është si gruaja ime, që më thotë gjithnjë pesë ditë përpara rrogës: “Mish mos prit më, se lekët u sosën!” Dhe më zë frymën me oriz e makarona!
– S’je i kënaqur prej meje ti?! Me televizor të bëra, me frigorifer po, me lavatriçe po. Ç’do më! Tani vetëm një qilim i trashë nga ata të Korçës na duhet për dhomën e pritjes. Kurse Meleqi vërtet e ka Serveten të mirë, por nga këto soje gjer sot ajo s’ka mundur të fusë dot brenda.
– Sa për atë ke hakë!
Djali me xhaketë sport nxori një libër dhe filloi të lexonte. Çifti, me ç’dukej, s’kishte ndër mend t’i jepte fund bisedës, që kishte nisur.
– Ti, mor qyq, akoma nuk ia di kimetin sat shoqeje! – foli gruaja si e vrarë në shpirt.
Në çast nga altoparlanti u përhap melodia e një kënge të bukur popullore.
– Ja, e sheh se si e kanë gratë? – m’u drejtua mua burri në konfidencë.
– Kjo këngë më pëlqen shumë, – i thashë, duke i treguar me gisht altoparlantin, sikur të mos e kisha dëgjuar pyetjen që më bëri.
– Fillove të ankohesh?! – iu kthye prapë atij e shoqja, me një ton sikur të ishin duke u grindur.
– Na jep edhe një cigare, byrazer! – i tha burri djalit me xhaketë sport. – Se kjo, më duket, po ia nis prapë avazit.
Djali ia dha cigaren pa e parë në sy. Burri filloi të tymoste. Gruaja të heshtte. Këngët në altoparlant vazhdonin. I transmetonte Radio-Tirana. Po më tërhiqnin mjaft. Por jo vetëm mua. Edhe çifti, që kishim pranë, sikur u ngroh prej këngëve. Dy fëmijët e tyre dëgjonin dhe përplasnin pëllëmbët.
Meloditë e Radio – Tiranës e arritën kulmin me këngën shkodrane “Bishtalecat palë mbi palë”. Djali me xhaketë sport e vuri re gëzimin që më kishte përfshirë, ndaj nisi të më buzëqeshte. Kur, papritur, altoparlanti heshti.
– Defekt? – pyeta me shqetësim dhe pa e kuptuar se kë.
– Ku e gjeti tani! – përplasi shpinën e dorës së djathtë mbi pëllëmbën e së majtës mashkulli i çiftit.
– Hapeni, hapeni! – sekush thirri fort në drejtim të kabinës së konduktorëve. Altoparlanti prapë u gjallërua, veç jo me muzikë.
“Shoqe dhe shokë udhëtarë! – filloi të fliste përgjegjësja e trenit. – Në vagonin 73 është gjetur një person pa biletë. Me gjithë metodën e bindjes, që po përdor me të konduktorja përkatëse ai nuk po pranon të paguajë as gjobën dhe as biletën.Ne jemi të mendimit se personi në fjalë nuk i ka kuptuar si duhet rregullat e udhëtimit dhe nuk e njeh disiplinën proletare në punë. Prandaj pyesim:
- – Po në ndërmarrje, vallë, kështu sillet ky person?
- – Ç’bën kolektivi i tij punonjës për ta edukuar atë?
- – Ç’qëndrim mban shoqëria për të mos e lejuar personin e lartpërmendur që të veprojë në këtë mënyrë?
- – A mund të themi se ka ndërgjegje socialiste një person i tillë?…”
– Moj po mjaft e zgjate, se na iku muzika! – bërtiti burri i gruas.
– Le të paguajë biletën aty dhe jepini fund! – shtoi gruaja e burrit. Por fjalët e tyre nuk arritën në veshin e përgjegjëses së trenit, e cila ku ta dije se nga ç’kabinë po e mbante konferencën. Ndaj përsëri nisi avazin e Mukës:
– Shoqe dhe shokë udhëtarë! Tani ju drejtohemi juve:
- – A është e rregullt të udhëtojë tjetri pa biletë?
– Nuk është e rregullt, nuk është, po vërini kapak, se mbaruan këngët! – sokëlliu një nga ata, që rrinin pas nesh. – Lidhe me Radio – Tiranën, ta hajë dreqi!
Çifti, me sa u duk, u mërzit më shumë. Burrë e grua filluan të këndonin së bashku “Hipi Xhikja në majë të murit”. Tashmë përzierë me zërat e tyre, dëgjohej përgjegjësja e trenit, e cila vazhdonte të përsëriste:
– Shoqe dhe shokë udhëtarë! Na vagonin 73 është gjetur një person pa biletë.Me gjithë metodën e bindjes…” etj.etj. “Ne jemi të mendimit se personi në fjalë…” etj.etj. “Prandaj pyesim:
- – Po në ndërmarrje, vallë, kështu sillet ky person?” etj, etj.
Shoqe dhe shokë udhëtarë, ju ftojmë të jepni ndihmën tuaj, për të dënuar sjelljen e personit kundërvajtës!”
Aty për aty altoparlanti heshti.
– Të vete unë t’i them atij të paguajë? – i tha burri së shoqes.
– Rri, ore, në vend! Ç’të duhet ty?! – e ndali e shoqja, duke e ulur nga krahu. – Sa ka të tjerë këtu!
Ndërkohë kaloi para nesh një nga konduktoret.
– Si është puna me atë personin? – e pyeti me të shpejtë djali me xhaketë sport.
– Cilin person!? – u habit ajo.
– Atë, de, që s’pagon biletën…
-… Dhe gjobën, hë? – e ndërpreu konduktorja.
– Po!
– Nuk e di, për nder! – u përgjigj ajo dhe vazhdoi të ecte më tutje… S’kaluan as dy minuta dhe prej altoparlantit buçiti zëri i trashë i një plaku:
– Më thotë mendja që ky zabërhan të paguajë çfarë ka për të paguar dhe “stop!”
Pas tij u dëgjua një i ri:
– S’jam dakord që shoku të gjobitet. Gjoba më duket burokraci e trashëguar nga e kaluara. Ca më tepër kur ai po tregon qartë, se ka hipur në tren pa biletë, jo me qëllim mashtrimi.
– Unë them, – ia priti një tjetër, – që ky birçe të japë vetëm gjobën, pasi gjoba…
Diskutimet u ndërprenë papritur.Altoparlanti u mbyll. Kur ja, përgjegjësja e trenit njoftoi:
– Shoqe dhe shokë udhëtarë! Personi kundërvajtës u bind për fajin e vet. Ai pagoi menjëherë. Sugjerojmë ndërmarrjen ku punon… etj. etj. që të ketë parasysh se ky person nuk është njeri i pabindur.
Altoparlanti vazhdoi me këngën “Me gëzim po shkoj në punë!”
– Shiko, mor, shiko se çfarë këngësh paskësh pasur, kurse ajo shoqja na mori mendjen me… – më tha djali me xhaketën sport.
– Po, për sytë e ballit! – foli në vendin tim burri i gruas, duke u mbështetur në sup të së shoqes për të dremitur. Në çast folësi i Radio – Tiranës, si të donte t’i shkonte burrit pas oreksit, tha:
“Me kaq programi ynë me muzikë mbaroi.”
Djali me xhaketë sport psherëtiu i pakënaqur, nxori nga çanta numrin e fundit të revistës “Ylli” dhe filloi ta shfletonte. Pas një çikë pashë në këmbë pranë tij burrin me syze dielli e trup të bëshëm, pikërisht atë, tek qeshë drejtuar në fillim për vend, i cili pasi kapërceu pështymën, pyeti tërë mirësjellje:
– Në qoftë se nuk ju duhet më revista, a mund të ma jepni pak edhe mua?
– Me gjithë qejf, po nuk e kam lexuar ende as vetë. Tani sa e hapa. – ia priti djali me xhaketën sport.
– Po, po, – ndërhyra me të shpejtë. – Kjo është “katërcipërisht e vërtetë”.
Ai ktheu kokën nga unë, më pa ca si gjatë e, si më njohu, çoç mërmëriti nëpër dhëmbë në të larguar e sipër.
– Akoma s’na ka ardhur radha neve, që jemi këtu pranë, – foli vajza e tezes e Meleqit. – Dashka të na e marrë tjetri nga ana e anës! Interesant!
– Dua kukurec! – u hodh përpjetë, duke bërtitur me zë të lartë njëri prej fëmijëve të saj.
I ati e pa, picërroi sytë dhe iu kthye së shoqes:
– Mbyllua gojën të pjellëve të tu dhe lëna ta trembim pak gjumin!
Arritëm në Durrës.Treni ndali.
– Zbrit e bleju ndonjë send kalamajve! – i tha e shoqja të shoqit. Burri veshi pardesynë dhe zbriti.Unë dhe djali me xhaketë sport, i cili qenkësh beratas, nisëm të diskutonim mbi rrugët e kalimit të skuadrës së futbollit “Tomori” nga vendi i fundit i kategorisë së dytë në kampione të Republikës. Një mustaqelli, që pushonte duke pirë cigare pas supeve tona, na tha:
– Ç’vrisni kohën kot, byrazera! Vetëm kur të qethen viçat, bëhet ajo punë.“Tomori” ka marrë fund, që kur hëngri dru edhe nga “Tërbuni”.
S’arritëm t’i jepnim përgjigje, se na e tërhoqi vëmendjen bashkëudhëtari ynë, burri i gruas, i cili erdhi me të shpejtë me ballin të djersitur e duke iu mbajtur fryma:
– Çohu! – i foli së shoqes si duke e urdhëruar.
– Ç’ndodhi?! – e pyeti ajo e trembur.
– Asgjë, asgjë. Meleqi është në trenin që po këmbehet.Po vjen tek ne në Tiranë tok me Serveten e me kalamajtë. Më tha se do ta vizitoka gruan te një doktor i zoti dhe, me këtë rast, do të qëndroka ca ditë andej nga ne.
– Pse nuk thua që…
– Lëri ato, po hajde, se po na merr treni me vete! A nuk e dëgjon sirenën?
Vërtet sirena po ushtonte.Gruaja u skuq.Mblodhi buzët dhe u ngrit me përtesë.
– Ky treni ka prishur ca punë, s’them keq unë. S’guxon tjetri të marrë një udhë, se “bëlldum!” i pëllcet soji e sorrollopi në shtëpi papritur e pakujtuar! – tha me nevrik të papërmbajtur. Fëmijët e saj filluan të thërrisnin të gëzuar e me zë të fuqishëm, duke rrahur shuplakat:
– Xhaxhi Meleqi, xhaxhi Meleqi, hye, hye!
– Plaç, more, se na muartë mendjen! – u bërtiti e ëma, dhe i qëlloi nëpër duar. I shoqi mori dy valixhet, na përshëndeti vetëm me kokë me një shprehje sikur donte të na thoshte “Ç’të bësh, kështu e ka jeta!” dhe çau përpara. E shoqja e qortoi nga pas, pa dashur t’ia dinte fare në e dëgjonte kush:
– Ngadalë, or ti, ngadalë! Ç’nget ashtu zdrënkthi, se na vdiqe!
– Po ikën treni, të thashë, po ikën treni!
– E po, le të ikë, de! Sikur u ftoh pilafi dhe i ngriu dhjamët! – u nxeh gruaja në të zbritur e sipër.
Djali me xhaketën sport u ul lirshëm në sedilje, si i çliruar prej një mundimi të madh, dhe qeshi sa mundi.
Tiranë 1974
Dërguar për botim nga Agim Xh. Dëshnica.