Xhezide Selimi: Era përkund gjethet

Era përkund gjethet

Mundohet të më vë në gjumë

Përkundja e tyre më

turbullon shpirtin

Mbyll sytë

Jam në ëndrrën e bukur

të gjetheve vezulluese

endemi nga pema në pemë,

nga trungu në trung

Me krahët e zanave të malit fluturoj

nuk mrizoj dot bukurinë që shfaqet

brenda meje

Të zgjati dorën ty,

n’ajër së bashku me gjethe vallzojmë

valsin e stinës naive

ndeshemi me aromat e paarrira

të pishave

Shndërrohemi në halorë

dhe biem ngadalë në tokën tonë

Për t’u ripërtrirë pastaj në dashuri

të kohërave antike.