Adriatike Xh. Deda: Kur nata bie mbi Prishtinë

Po vjen natë e mbledhun kokël në Prishtinën e freskët,

Fryma m’hapet qiellit e lirë, si një tufë zogjsh, hej zot e zezë,

Gjethet e verdha triumfojnë sa mundin, shkëndijë mbi kryet,

Ato që mbeten tokës, një grua si unë kaq butë i shkel.

Ti nuk e di i dashur çfarë bëj larg teje këtë nëntor,

Dëshira për ty vetvetiu josh edhe burra të tjerë,

Kam shumë për të humbur nëse buloj vrima në bore,

Si kumbullat e kuqe që thahen nën të njëjtin diell.

Çfarë shtjelle shkundet nga pemët si mbi një trup pa jetë,

Pret këndim nga engjët e bardhë, prej bredhash të sapoçelë,

Sa lajme vetijnë dritash të zbehta, gjithë elegancë të etun vetë

Aq sa ijet e femrës anohen si hije në zjarrin që zgafullon në erë.

Nuk dua të zhvishem sonte pa zgjatur ai çast, as për ty

Drithërima më vjen deri në deje pushtim ir ri, i pritshëm,

Nuk mundem të shpëtoj nga lëkura ime prej shpirti shkëlqyes,

S’kam asnjë faj, më vesh vjeshta me mall kaq të mahnitshëm.