Bledar Koçi: TRINI

Parkut të vetmuar, nënë e bijë me gaz,

Me to dorë për dore, hëna u vjen pas.

Bërtet vogëlushja shend e ngazëllim:

“Ajo dritëz lart i ngjan mamit tim”.

Nëna ndrin e tëra në fytyrë e sy,

Ëmbël ia kthen bijës: “Zemër, të ngjan ty”!

Ç’përkëdhelej hëna tek bridhte përvidhur

Mbrëmjes nëpër park si një kone e zgjidhur.

Një poet më tutje si prej qiejve rënë

Vargje pikturonte po të njëjtës hënë.

Kryet ul një çast, buzëqeshi lehtë,

Gjeti e ç’nuk gjeti, ç’donte një poet.

…

Nëna, vogëlushja dhe dritëz e hënës,

Ç’trilogji që thuri një poet i këngës.