Cikël poetik nga Rexhep Polisi

Në Jug tani fryjnë erërat e Jugës,

Rrugët kanë ngrirë nga dimri i acartë;

Gurët e mallit lartësohen drejt qiejve,

Malli im tretet në qytetin e lashtë…

Gurët e mallit lartësohen drejt qiejve,

Ëndrra përkundet në dallgët joniane.

Me mijëra herë i hipur në kuajt e erës

Jam nisur në udhën e shpresës asaj ane.

Në Jug tani fryjnë erërat e Jugës;

Ka ngrirë pasioni brenda meje;

Do nisem dhe, në mbetsha udhës,

Do të prehem në një vello reje…

Vështrimi yt, det qiellor…

M’u shkri si borë në pranverën e syve,

Si shtangia e trishtë mbetur në dorë

Në hendekun e thellë mes ne të dyve…

Dhe koha ndali ritmin e saj,

Atë çast kur tërmet ra, e ndjeve dhe ti?

Ishte vjeshtë, ëndrrat tona lageshin në shi.

* * *

Ç’do të isha pa ty, pyes veten çdo çast.

Unë para teje shfaqem si një mal i lartë.

Ti, një lumë që buron në shpirtin tim

Dhe rrjedh e rrjedh pa mbarim…