Mihal Gjergji: NË MBRETËRINË E FSHATIT

 

Çarçaf i natës nderet mbi kodrina

Të heshtur varret, dergjen vetmitarë

Rënkim i rëndë, pastaj ca vetëtima

Dëbora nis dhe shtron qilim të bardhë

 

Një ulërimë e mbytur në korije

E tremb një tufë me zogj në arrati

Matanë zabelit, me qylaf mbi krye

Mullarët bëjnë roje, dy nga dy

 

Troket mbi xhama me gishtrinjtë e erës

Ky muaj dimri veshur me acar

Një lehje qeni ndjehet prapa derës

Me terrin veshur shkon ndonjë kusar

 

Kullojnë lotët strehët e shtëpive

Kanatat mbyllin krahët në vetmi

I mbledh konaku zërat e fëmijve

Një shpuzë lisi vatra mban në gji

 

-Qamet, thot’ gjyshja, s’dihet sa do mbajë

(Vërsnike me një shekull cik më cik)

-S’i trembem vdekjes, veten le të hajë…

Dhe zgjon së thelli fjalë perëndish

 

Sulltan e mbret s’pranon ky vis i largët

Krahinë rrebele mbeti jetë e mot

Lëmon shajaku presa jataganësh

Kandar i fjalës burrin njeh për zot

 

I hidhur dimri. Hallet mal të rënda

E largët Hëna, tretet si qiri…

Rrufit kandili vajin që mban brenda

Mbi djep dremit një nënë dhe një kërthi

 

Kurvelesh, Dhjetor 1989.