Ervin Nezha: Ditën e fundit të vjeshtës

***

Ditën e fundit të vjeshtës

U takuam në arën ku

Prej motesh qendron e ngulur

Një pemë,

Dardha e Belamit i thonë

Se kur je një s’të lenë pa emër

Ashtu sikundër të lenë kur je dy,

Dhe ndenjëm aty gjatë

Por nuk folëm se harruam kush kishim qenë,

Gjersa nga qielli

Filluan të binin flokët petashuqë të borës

Që për çudi, qendronin vetëm mbi supet e mia,

Ti nuk u ligështove

U ule në prehrin tim dhe më the

Ti o i huaj që dikur thua se jetoje për mua

Më nxirr nga shpirti yt

Të më lag paq kjo borë që po bie,

Dhe unë të nxorra qetë

Atëherë ti u ndieve e lirë

Dhe më the se mjaftonte brenga e njërit

Tjetri duhet të ishte i qetë

Dhe aty ndjeva se bora shkriu nga supet e mia

Ndërsa të tuat i mbuloi dimri.