Cikël poetik nga Manushaqe Toromani

 

MË NUK GËNJEHEM

U gënjeva

dhe kesaj here u gënjeva.

Më the prit se do vi,

më ka marrë malli.

U gënjeva,

ah, sa prita

e marrtë djalli.

Unë e di, se ti erdhe

edhe shkove,

ç’më premtove kohë më parë

e harrove.

U gënjeva.

U betova, jo më kurrë nuk gënjehem

dhe pse falje më kërkove

the se do kthehem…

 

JAM NJERI

Desha një çast, të dal nga vetja,

të jem ndryshe,

të jem më shumë seç jam.

Për shembull të jem Perëndi.

Pyeta veten dhe pse për to kam dëgjuar.

A qan një Perëndi?

A qesh?

A dashuron?

Si unë a ka shumë shoqëri?

Bie dhe ngrihet përsëri?

S’e di!

Nëse s’ndodh kështu

ç’më duhet?!

Çastin harrova

mbeta njeri.

 

ZJARR NË AKULL

Me copëza akulli

zjarrin do të ndez,

masat e eshkë

do jem vetë.

Mandej si ndizet

nuk shuhet lehtë.

Shkrin jo akull

po ajsberg.

Nga vellimi “Enderr e merguar”.