Nurie Emrullai: Histori e dëgjuar

Unë po vdes etjeje,

ngase nuk ka ujë

ku s’ka pirë hëna…

Thonë poetët u helmuan,

ngase u munduan të pinë dritën e saj,

ngase u munduan të fshihnin marrëzinë.

Por, unë, tani, po vdes etjeje

për pak ujë me dritë hëne,

e veç njëherë çmendurinë ta mbërthej në krahë.

Kurorë vdekjeje m’u bëftë dritë e saj!

Jeta ime n’sa faza duhet të shuhet,

që rishtazi të mbushet?