Katjusha Pogaçi: PËR BREZIN TIM

Për brezin tim që u flijua

Në sanduiç si dashkurban,

Kush qe më parë i tha prit radhën

Kush erdh’ më pas e quajti “plak”.

 

Po çfarë ta bënte atë dije

Ku ta hidhte atë kuptim?!

Për brezin tim që humbi yjet

Dhe vendi humbi qetësinë.

 

Për brezin tim që ishte gati

Të merrte frenat përgjegjësisht.

Vallë kush e shtyu kur erdh çasti

Në një greminë mihur tinzizht.

 

Për brezin tim që e flijuan

Lakmia, llumi dhe urrejtja.

S’humbi një brez, por Shqipëria

U zverdh si pema kur vjen vjeshta.

 

Po ku ta çonte atë dije

Dhe gjithë atë përgjegjshmëri?!

Kur prapa tij rrinte si hije

Fajkoi mbushur me lakmi.

 

Për brezin tim që u rrënua

Me dashje, kot, a me qëllim

Një memorial ku pikon loti

Nga Lindja gjer në Perëndim.

 

O, brezi im, i bukuri i dheut

O, brezi im, plot zgjuarsi

Se s’të përdorën, të flijuan

Do kishin marrë mirësi…

 

Dhe more rrugën nëpër botë

Po prapë mendoje shqipërisht.

Për brezin tim që e mohuan

Dhe egërsisht dhe pabesisht.

 

Për brezin tim, që dhe fëmija

Filloi ta shohë me mosbesim,

Se ditiramb i thuri punës

Por s’i la “prona”në këmbim.

 

Po ku ta çonte atë dije

Dhe gjithë atë përgjegjshmëri?!

Për brezin tim kurorë lavdie

Për brezin tim plot madhështi.

 

Tiranë, 2. 6. 2021.