Mimoza Bici: Kam uri…

 

Kam uri…

Diku pashë një vilë të artë

Doja ta përpija,

S’munda

Mëndja mbeti aty.

 

Kam uri…

Sapo hyra në një bankë

Kartmonedhat më tunduan sytë

Doja t’i rrëmbeja

S’ munda.

Mëndja mbeti aty.

 

Kam uri..

Një karrige në parlament

më josh të bëj tregti

me gjysmën e botës

Për dreq

vetëm një roje, dy, tre

më pengojnë.

S’mundem.

 

Kam uri…

Të shqyej shpirtin

Ta ha urisë sime

si shpagim pse ish i bukur…

 

Kam uri…

Të jem kozmike

Të tërheq këtë botë si balon

E të qesh me shpikjet e njerëzve gjeni.

S’mundem.

 

Po për ç’dreqin mundesh moj grua

Kur bota drejtohet nga njeriu i klonuar

me sy kafshe.

Po për ç’dreqin mundesh moj grua

Iku

vdiq jeta jote

Dhe pak vallzojnë hijenat telekomandë

Kush i shpiku?

Gjeniu-njeri…

Askush s’ka zbrit nga botë e dytë.

Fantazmat po

Po na rrëmbejnë një nga një duke na formatuar

qenie skeletore

ku veshjet e helmëta

do të jenë moda e fundit

për të mbytur shpirtin…

 

Kam uri…

Ti kem të gjitha, të mirat e të këqia

E në fund t’ia përplas vetes:

Po të ishe e dashuruar moj grua

Do lindje natyrës adhuruar

Jo pas një mashkulli verbuar

Vuaj!

 

Kam uri…

Për dashuri…

Të vetmen dashuri

Ku mundesh ti.

(Mimozabici@”Për të vetmen dashuri”, poezi, Tiranë, shkurt 2023).