Sadik Bejko: Je krijimi

Ti, që siç jam më pranon, me plagët, me acarin,

ti – syri im i mbyllur tek honin po mbart nën këmbë,

krijimi i botës-ti: me një sy, me një hap  ngjiz jetën,

ti, eja pajtomë me veten, me botën, me marrinë  –

botën ku hovi, fisnikëria shpërfillen, nuk

gjejnë shpagim.

Ti që më je jeta, jeta që kurrë, askund falas nuk  jepet,

Ti – syri imi i mbyllur në aventurën, ecjen verbër mbi greminë,

në fije të hollë edhe fare pa fije në ecjen përmbi hon,

në marrinë e bukur, ku më të plotë jemi, me të vërtetë:

rrojmë vallë kur s’rrezikojmë, kur s’kemi krahë, as fletë?

Sa të plas, t’më marrë dreqi, merrmë ti, të paktën,

prekmë ku s’lejoj kënd, prekmë mu në zemër.

Shegën e gjakut, frut të pjekur merrma, ta fal dhe vdekjen time:

Edhe ec, me një sy, me një hap, nga e para ngjiz jetën prapë, prapë.

1980.