Albspirit

Media/News/Publishing

Milazim Krasniqi: UDHËTIM ME TREN NËPËR SERBI

 

Në të dalë të Mitrovicës

ndërronte edhe peizazhi,

si në një makinë shtypi

ku latinica ia lë vendin qirilicës.

 

Gjelbrimit ia zinte vendin myshku

përgjatë Luginës së Ibrit

që ngjante me një tabllo manastiri

nga ato që vareshin nëpër vagona

në një stinë dimri.

 

Në Rashkë hynin udhëtarë të rinj

burra të veshur me zhgun

e me shajkaqe, të çara si pjepra, në krye.

Dhe gra me fustana të gjatë

me valixhe plot ushqime për rrugë

dhe fëmijë me faqe të përgjakura

nga ajvari.

 

“Ima li mesta?”*pyesnin, pasi uleshin

në vagon përtueshëm,

“Hvala Bogu, nema shiptara!”**

shtonin gëzueshëm.

Pas pak ia shtronin bukës e rakisë

dhe qepës gjumëndjellëse

deri sa dëndeshin,

pastaj donin të bënin një sy gjumë

e pakta nga Kragujevci deri në Llapovë

por gjumin nuk e bënin si gjumë

sepse gjithnjë ndienin rrezik

mos hynte në vagon ndonjë shqiptar

si ai arbanasi që në terr

ia kishte nxjerrë sytë pikturës,

Simonidës,

në manastirin e Graçanicës.

 

Duke bërë kujdes, mbeteshin pa gjumë

dhe ashtu bëheshin nervozë

e shanin njëri tjetrin me nënë,

duke qeshur e duke u zgërdhirë

për një udhëtim sa më të mirë.

 

“Nemoguce je da nema shiptara

jer ih ima svuda!” ***

I pati thënë një plak një burrit,

duke shikuar përrreth

i tmerruar,

si të kërkonte zgavrën

ku ishte fshehur gjarpri

që ish fshehur për ta kafshuar.

 

Pastaj plaku heshti gjatë

po dikur i tha:

“Niko ne zna sto su muke teshke

dok ne predje Albaniju peshke!” ****

 

Ndërsa ai burri, disi me butësi

ia kujtoj se ç’kishte thënë Tucoviqi:

vuajtja e tmerri nuk do të na shqiten

sepse kemi hyrë në tokën e huaj,

duke gënjyer se luftonim për liri.

 

Ishte një replikë e cila m’u kujtua

edhe më 31 mars 1999,

kur ushtarë serbë të armatosur

na hynë në shtëpi në Prishinë

e na urdhëruan,

të linim shtëpinë për pesë minuta

nëse nuk donim të vdisnim.

 

Gjithsesi udhëtimi me tren nëpër Serbi

më mbetet një kujtim

i çuditshëm dhe i frikshëm

sepse më duhej të mos flisja,

të bëhesha se po flija,

në doja të mos më gjente fatkeqësia.

 

Faktikisht

udhëtimi me tren nëpër Serbi

ishte si kur futesh në prapavinë e armikut

për ta zënë në befasi.

 

I tillë ishte udhëtimi im me tren

nëpër Serbi,

e tillë është edhe kjo poezi.

(8 janar 2021)

—-

* A ka vend?

** Falë Zotit, nuk paska shqiptarë! 

*** E pamundur është të mos ketë shqiptarë, ata janë gjithkund.

**** Askush nuk e di çka janë vuajtja e rëndë, nëse nuk e ka kaluar Shqipërinë në këmbë.

Please follow and like us: