Cikël poetik nga Sazan Goliku

Një piramidë gërmadhash

e ngritur nga korrupsioni pa ngjyrë.

Aty pranë i paprekur –

një pallat i ndërtuar nga ndershmëria.

Pas tyre – një minare e gjatë e gjatë

(sa prekte qiellin) e ruajtur nga Zoti.

Pse Zoti i mori me vete shpirtrat e mijra njerëzve?

Po vërejmë të ngazëllyer se si

ritmi i ndryshimeve po përshpejtohet

nga dita në ditë çmëndurisht.

Po njeriu, është po ai?

Veshjet i ka ndryshuar sipas modës

deri sa të mbetet lakuriq.

Sa shpejt vrapon koha në pleqëri!

Sa mbyll e hap sytë, me fshi djersën e verës,

të qesh në fytyrë dimri.

Sa shumë më hahet edhe pse nuk bëjë asgjë.

Më duket sikur dje i preva thonjtë e duarve

(se të këmbëve m’i pret gruaja).

Jam varur në një degë të tharë ahu

dhe mbahem fort e ankthshëm

dhe pse e di që herëdokur kjo degë do të thyhet

dhe për habi, jam i kënaqur që marr frymë.

O ti njeri që nuk je Njeri

po një gisht i zi mbi butonin e bërthamores,

mos je vetë djalli apo shërbëtori pa tru i djallit?

Mos je gota e helmit

që të shndërrojë në përbindësh pa formë?

Mos je vrima e zezë që lë pas vetëm një pasqyrë?

O diell i shpresës, vetëm ti je dritë e njerëzimit!