Cikël poetik nga Nexhat Halimi

KTHIMI

 

Tak, tak troket dikush lehtë në derë

Kopshtit bredh ëndrra me fenerë

Lëviz syri gjak i agut me pranverë

 

Ngjitem për  shkallë guri  lart

E dal ke korridori i kullës së vjetër

Kaq vjet më vonë i tërë i zjarrtë

Do të arrij te vetvetja pa tjetër

 

Ja kulla e harqet me pamje në jug

hija e fëmijërisë te lisi me cung

oborrit e hetoj lëviz një buallicë

e udha ik veten prapë në dumnicë

 

kjo përmallje shpërthen tashmë vonë

ndërmjet ëndrrës vjen në kolonë
vetmisë së strukur yllit në kasollë.

 

 

 

PAS RRUFESË

 

Rrufeja gjuan në gur

babai me mëngjes në sy sharton bimë

në pemishte

 

unë

lumin e egër shkel

nga fillimi

 

digjet flakë syri i zi

 

ditë e tretë e daljes

në kokë e bisht të gjarprit të vogël të shtëpisë

zgjon stuhi

 

takohemi në prag

 

në barin e fjetur buzë uji

lejlekët me kokën time

 

drunjtë përballë rrufesë

gjakun e ashtin e kthejnë në lule

zjarri të kaltër

 

thirrje në emër të babait.

 

 

VDEKJA NË VERË

 

Shprishet e diela ndërmjet teje

e meje

 

fle e fjetur në breg të lumit pa kokë e zog

e zënë nga gjarpri në ëndrrën e këputur

e prekur në lëkurë nga nimfa

 

shtëpia kërkon kokën e trëndafilin e  kaltër

shkëputur rrejshëm një natë nga buka

 

ngjitet nëpër hi prekja e ftohtë

 

unë pi çaj në divanhane mjeshtëroj ndonjë dre

me mollë të artë në brirë

e në katër krahë atje kalldrëmës  së vjetër

e bartin një dashuri të gjallë

 

një shkëputje nga degë e fundit

në kopshtin tim

 

e zbresin kripës

zota e vasha aq të harruara buzë një lumi

pa kokë

 

në katër krahë poshtë kalldrëmës e bartin një fjalë

 

shtëpia buzë ujit kërkon kokën time

në një stinë të braktisur pa zot

në trëndafilin e agut në dhomë pa prejardhje

 

qiriri digjet në tryezë.