Odise Kote: …dhe vjen të vdesê në perëndim të diellit…

 

 

Rri e pres, ngulur mbi shkëmbin thep,

zogun mysafir që vjen veç njëherë.

Dielli perëndon midis Lëkurësit dhe Korfuzit,

(çdo perëndim sjell kuptimin e saj)

mua më pëshpërisin zbatica dhe era.

 

 

Ai zog është mbretëresha maure,

udhēton prej larg në rrugën që ruan kujtesa,

e vjen këtu për të vdekur.

Disa ngjarje shfaqen vetëm një çast,

për të mbetur përgjithmonë në thellësi.

 

 

E dua një të fundit rrëfim prej saj,

një këngë lamtumire a një psalm,

po fluturimin si ta ndal?

Nuk e ndal dot kohën, vetëm e kap.

Koha nuk ndalet, nuk kthehet pas.

Është e pafundme koha…

Deti tërhiqet penduar, dallgët pērplas…

 

 

Mbi shkëmbin thep rri e pres…