FATOS ARAPI: ULLINJTË

Gjurmë fëmie, gjethe ulliri,

ku po më çoni, ku do më shpini?

Rrugë – pa – rrugë ky fat’ i verbër.

Mjerim e luftëra, therrtore e vjetër.

Unë kam lindur për botë tjetër.

Zëra ullinjsh nën hënë e yje,

jam edhe paqja dhe bekim i tyre.

Lotë t’ullirta pikojnë brenda meje:

mbi dashuritë godet rrufeja.

Rrënjët që thellë kërkojnë ujin,

dhe plasin shkëmbin e çajnë gurin, –

në lotë njeriu i ka ulliri.

Unë kam lindur për kohë tjetër:

kandil lirie në tempull të vjetër.

Ullinjtë e gjelbër tek unë kush i mbolli?

Babai i shkreti dhe dora e Zotit.