Astrit Lulushi: Mbret…
Dielli, disinfektues i kundërt, shpëton mikrobet e mira dhe tokën e lë të vyshket. Çfarë dëmi. Çdo ditë vdekshmërie një tufë e freskët: mesoburra, plaka, pleq, fëmijë, gra… Vit pas viti e njëjta gjë për të gjithë – Tha se do t’i çonte në parajsë. E thotë gjithmonë. Një lloj pune e lodhshme. Por duhet të thotë diçka. Kështu zbuten, drejtohen. Brenda bie fyelli, ndërsa jashtë djegie.
Sa zemra të thyera. Jemi nē të njëjtën varkë të thyer. Zemër e thyer. Një pompë që pompon gjak çdo ditë. Një ditë e bukur prishet: dhe ja ku jemi. Pompa të vjetra të ndryshkura. Dhe jeta. Pasi të jesh i vdekur, ti je i vdekur. Ideja e ditës së fundit. Duke i rrëzuar të gjithë nga varret e tyre. Dil, Lazarus! Dhe ai doli i pesti dhe humbi punën. Çohu! Dita e fundit! Pastaj çdo njeri kërkon dritat dhe pjesën tjetër të kurtheve të saj. Gjejnë të gjithë veten. Buzëqeshje të zbrazëta.
Mjekër gri që mbin, shenja e parë kur flokët fillojnë të thinjen. Dhe durimi. Hijet e natës fluturojnë. A keni parë ndonjëherë një fantazmë? Natë e errët… Në mes të vdekjes jemi në jetë. Të dyja skajet takohen. Tantalos, djali i Zeusit dhe Ploutos; frutat në degët e një peme në mes të një pellgu ishin gjithmonë jashtë mundësive të tij dhe kur përkulej për të pirë ujë, uji zhdukej. Më pas, djali i tij u bë mbret, pavarësisht krimeve.
Please follow and like us: