Albspirit

Media/News/Publishing

Angela Kosta, shkrimtare e gjuhës shqipe dhe italiane

 

Angela Kosta, ka lindur në vitin 1973 në Elbasan; prej njëzetetetë vitesh ajo jeton në Umbertide të Peruxhas. Angela Kosta përkthen poezi të poetëve italianë në shqip për Revistën Dymujore Ndërkombëtare të Botës së Artit dhe Kulturës “Le Muse”, shkruan për gazetën shqiptare “Gazeta Destinacioni”, boton poezi për “Mesdheu, Revista Letrare”, bashkëpunon me gazetën e përmuajshme italo-shqiptare “Le Radici – Gazeta Rrënjët”, boton poezi në portalin “Alb – Spirit” me shikueshmëri të lartë lexuesish, është autore e poezive në revistën “Orfeu – Prishtinë.” Në vitet 2003 – 2004 Angela Kosta botoi në Shqipëri librat: “Shpirt i burgosur” (roman) dhe librin me novela “Më fal.” Në Itali ajo botoi disa libra: “Varësja Magjike” (2007 – roman), “Shkëlqimi i lotit” (2008 – poezi) përfitimi i të cilit iu dhurua Shoqatës ONLUS për kërkimin shkencor të Sclerosi Laterale Amiotrofica (SLA); “Sytë e nënës” (2011 – roman), “Milioneri i varfër” (2017 -roman), “Të jetosh” (2008 – poezi), “Përtej oqeanit” (2019 – roman), dhe së fundi ajo botoi librin me përralla: “Ylberi dhe Sara e vogël” me vizatimet e realizuara nga Kristiana Sterjo, përfitimi i të cilit iu dhurua Shoqatës ONLUS Komitetit Daniele Chianelli për kërkimin shkencor ndaj Leuçemisë, Limfomave dhe Tumoreve tek fëmijët dhe të rriturit. Mediat shqiptare dhe italiane kanë botuar shumë artikuj për Autoren në fjalë. Po përmendim disa prej tyre…

Gazeta Diaspora, Shqiptari i Italisë, Albania Letteraria, Gazeta Destinacioni, portali “Alb-Spirit”, revista Obelisk, Gazeta “Il Corriere dell’Umbria”, Gazeta “La Nazione”; portalet: “Vivo Umbria”, “Il Quotidiano d’Italia”, “Umbria 7“, “QN – La Nazione”, “Informazione Locale – Umbertide” “Umbria 24” etj.

Sot Angela Kosta vjen për ju, me këtë cikël poetik…

Vëllai tim

Kjo poezi i dedikohet vëllait të saj, Rolandit si dhe tragjedisë së përmbytyrve shqiptarë në Kanalin e Otrantos, më 28 mars 1997.

 

Djalë i ri ishe plot ëndrra,

gonxhe e sapo lulëzuar

i dashuruar me jetën.

Ëndrrat e tua të përshkelura me ligësi

në hapat e para të dashurisë,

në zemrën tënde që më nuk rreh.

Pa mëshirë t’u mbyllën sytë e bukur.

E pashërueshme, dhimbja mizore

vdekja jetën që të përkiste vetëm ty

me vete mori.

Fluturove në parajsë

i zhytur në lotin e pangushëllueshëm

duke lënë pas ëndrrat e mëkëmbura.

 

 

Simfonia e skalitur

 

Nën qiell të hapur simfonia e padëgjuar, filloi

me nota të frikshme

saqë edhe vetë deti u rebelua.

Dallgë tmerri pa mëshirë

me tërbim sollën në breg

pëshpëritjet pa ankesa

të shumë engjëjve të vegjël,

këmbë zbathur

lundrues mbi ujë,

të lagur deri në palcë,

me buzëqeshje të fikur;

si vajza e vogël e kapur pas nënës së re

në gjoksin e mermertë të ftohtë.

Në qiell të hapur u dëgjua

fundi i një shprese të madhe,

dhe në gjuhë të huaj

soneti i një anijeje mbeti i skalitur

në pasqyrën e detit të përtejm, të errët.

 

Buzëqeshje e hirtë

Kjo poezi i dedikohet genocidit ndaj hebrejve

 

Sy të çjerrur, pa dritë

nga lotët e akullt si vetë duart e ftohta,

fundi perëndues nën qepallat përpëlitëse.

Britma të dëshpëruara nga brutaliteti

me emrin e damkosur ‘Vdekje’,

ligji i racës i miratuar e konfirmuar

me një përkushtim të zellshëm,

nga ata që kishin pushtetin në duart e tyre,

për të zhdukur njëherë e përgjithmonë

buzëqeshjen e dinjitetit njerëzor

i ndaluar në radhët e gjata pafund.

Fëmijë, gra, burra të të gjitha moshave

numra të njollosur pa mëshirë.

Vetë Zoti nuk i dha fund një akti të tillë,

lejoi që ajo “Pse” të mbetej pa përgjigje

teksa bota duartrokiste skenarin tmerr

frymëmarrje e ndalur

edhe për ata që ishin kundër

dhe donin që rrota e fatit të ngecte.

Nuk u desh shumë kohë që të ndalej kjo masakër

e shënuar sot si ditë e madhe përkujtimore

për ata që u munduan më kot

por nuk i shpëtuan persekutimit.

Pak ishin ata që mbijetuan

ndaj nuk mundën të harrojnë.

Sot, ashtu si dje skenari vazhdon

me përmasa të tjera, pa skruppull

luftëra të pakuptimta dhe të pafundme,

e në fund të detit shfaqet tmerri njerëzor

dhe bota vazhdon të duartrokasë

në heshtje, pa kundërshtuar.

 

Loti i pafajshëm

 

Një lot u ndal në pëllëmbën e dorës sime

e shtrëngova fort dhe mbylla sytë në çast.

E burgosur, e pafajshme

në majë të gishtave eca

a thua të isha në mëkat.

Pranova atë ç’ka nuk duhej ta kisha ëndërruar,

por ishe ti që ma vodhe zemrën

e mbyllur tashmë në një kafaz çmendurie.

Lotët e tjerë u përpoqa t’i ndal

e friksuar se do të pasqyrohesha

në një oqean përvuajtjeje, të ëmbël.

Please follow and like us: