Angela Kosta, shkrimtare e gjuhës shqipe dhe italiane
Angela Kosta, ka lindur në vitin 1973 në Elbasan; prej njëzetetetë vitesh ajo jeton në Umbertide të Peruxhas. Angela Kosta përkthen poezi të poetëve italianë në shqip për Revistën Dymujore Ndërkombëtare të Botës së Artit dhe Kulturës “Le Muse”, shkruan për gazetën shqiptare “Gazeta Destinacioni”, boton poezi për “Mesdheu, Revista Letrare”, bashkëpunon me gazetën e përmuajshme italo-shqiptare “Le Radici – Gazeta Rrënjët”, boton poezi në portalin “Alb – Spirit” me shikueshmëri të lartë lexuesish, është autore e poezive në revistën “Orfeu – Prishtinë.” Në vitet 2003 – 2004 Angela Kosta botoi në Shqipëri librat: “Shpirt i burgosur” (roman) dhe librin me novela “Më fal.” Në Itali ajo botoi disa libra: “Varësja Magjike” (2007 – roman), “Shkëlqimi i lotit” (2008 – poezi) përfitimi i të cilit iu dhurua Shoqatës ONLUS për kërkimin shkencor të Sclerosi Laterale Amiotrofica (SLA); “Sytë e nënës” (2011 – roman), “Milioneri i varfër” (2017 -roman), “Të jetosh” (2008 – poezi), “Përtej oqeanit” (2019 – roman), dhe së fundi ajo botoi librin me përralla: “Ylberi dhe Sara e vogël” me vizatimet e realizuara nga Kristiana Sterjo, përfitimi i të cilit iu dhurua Shoqatës ONLUS Komitetit Daniele Chianelli për kërkimin shkencor ndaj Leuçemisë, Limfomave dhe Tumoreve tek fëmijët dhe të rriturit. Mediat shqiptare dhe italiane kanë botuar shumë artikuj për Autoren në fjalë. Po përmendim disa prej tyre…
Gazeta Diaspora, Shqiptari i Italisë, Albania Letteraria, Gazeta Destinacioni, portali “Alb-Spirit”, revista Obelisk, Gazeta “Il Corriere dell’Umbria”, Gazeta “La Nazione”; portalet: “Vivo Umbria”, “Il Quotidiano d’Italia”, “Umbria 7“, “QN – La Nazione”, “Informazione Locale – Umbertide” “Umbria 24” etj.
Sot Angela Kosta vjen për ju, me këtë cikël poetik…
Vëllai tim
Kjo poezi i dedikohet vëllait të saj, Rolandit si dhe tragjedisë së përmbytyrve shqiptarë në Kanalin e Otrantos, më 28 mars 1997.
Djalë i ri ishe plot ëndrra,
gonxhe e sapo lulëzuar
i dashuruar me jetën.
Ëndrrat e tua të përshkelura me ligësi
në hapat e para të dashurisë,
në zemrën tënde që më nuk rreh.
Pa mëshirë t’u mbyllën sytë e bukur.
E pashërueshme, dhimbja mizore
vdekja jetën që të përkiste vetëm ty
me vete mori.
Fluturove në parajsë
i zhytur në lotin e pangushëllueshëm
duke lënë pas ëndrrat e mëkëmbura.
Simfonia e skalitur
Nën qiell të hapur simfonia e padëgjuar, filloi
me nota të frikshme
saqë edhe vetë deti u rebelua.
Dallgë tmerri pa mëshirë
me tërbim sollën në breg
pëshpëritjet pa ankesa
të shumë engjëjve të vegjël,
këmbë zbathur
lundrues mbi ujë,
të lagur deri në palcë,
me buzëqeshje të fikur;
si vajza e vogël e kapur pas nënës së re
në gjoksin e mermertë të ftohtë.
Në qiell të hapur u dëgjua
fundi i një shprese të madhe,
dhe në gjuhë të huaj
soneti i një anijeje mbeti i skalitur
në pasqyrën e detit të përtejm, të errët.
Buzëqeshje e hirtë
Kjo poezi i dedikohet genocidit ndaj hebrejve
Sy të çjerrur, pa dritë
nga lotët e akullt si vetë duart e ftohta,
fundi perëndues nën qepallat përpëlitëse.
Britma të dëshpëruara nga brutaliteti
me emrin e damkosur ‘Vdekje’,
ligji i racës i miratuar e konfirmuar
me një përkushtim të zellshëm,
nga ata që kishin pushtetin në duart e tyre,
për të zhdukur njëherë e përgjithmonë
buzëqeshjen e dinjitetit njerëzor
i ndaluar në radhët e gjata pafund.
Fëmijë, gra, burra të të gjitha moshave
numra të njollosur pa mëshirë.
Vetë Zoti nuk i dha fund një akti të tillë,
lejoi që ajo “Pse” të mbetej pa përgjigje
teksa bota duartrokiste skenarin tmerr
frymëmarrje e ndalur
edhe për ata që ishin kundër
dhe donin që rrota e fatit të ngecte.
Nuk u desh shumë kohë që të ndalej kjo masakër
e shënuar sot si ditë e madhe përkujtimore
për ata që u munduan më kot
por nuk i shpëtuan persekutimit.
Pak ishin ata që mbijetuan
ndaj nuk mundën të harrojnë.
Sot, ashtu si dje skenari vazhdon
me përmasa të tjera, pa skruppull
luftëra të pakuptimta dhe të pafundme,
e në fund të detit shfaqet tmerri njerëzor
dhe bota vazhdon të duartrokasë
në heshtje, pa kundërshtuar.
Loti i pafajshëm
Një lot u ndal në pëllëmbën e dorës sime
e shtrëngova fort dhe mbylla sytë në çast.
E burgosur, e pafajshme
në majë të gishtave eca
a thua të isha në mëkat.
Pranova atë ç’ka nuk duhej ta kisha ëndërruar,
por ishe ti që ma vodhe zemrën
e mbyllur tashmë në një kafaz çmendurie.
Lotët e tjerë u përpoqa t’i ndal
e friksuar se do të pasqyrohesha
në një oqean përvuajtjeje, të ëmbël.