Mirela Kanini: Trafikanti

Fragment

Kur mbërriti në Amsterdam, pavarësisht se çdo ndjesi mbi të bukurën sikur i ishte zbehur në shpirt nga ngjarjet e fundit, Aleni vuri re bukuritë përreth. Kishte një tjetër lloj vibrimi ky qytet, një lloj shpërfillje dhe lirie që varej në ajër. Rrugët ishin të ngushta, kanalet e famshme dhe arkitektura ndërthureshin në harmoni me ndërtesat dhe urat. Një përzierje perfekte e së vjetrës me të renë. Por Aleni nuk ishte këtu për turizëm dhe për të shijuar bukuritë e qytetit. Ai ishte këtu në fakt për të bërë krime dhe t’ia prishte statistikat atij. Lupoja duhet të kishte pasur një jetë të vështirë. Ishte e lexueshme kjo gjë, pavarësisht se tani mund të kishte nëpër duar shumë të konsiderueshme parash. Alenit nuk iu durua pa e pyetur tek ngisnin makinën.

– Si u gjende në këte lloj biznesi ti? Kush të futi?

– Kush tjetër përveç nevojës. Si u fute ti? Si më gjete mua? Çfarë të shtyu ty? Të njëjtat arësye ose të ngjashme më shtynë dhe mua.

Alenit i dha një shije të hidhur e vërteta që Lupoja ia plasi në fytyrë. Jo vetëm fakti që kishin halle të përbashkëta, por edhe përfshirja e tyre në krime të përbashkëta. Kjo ishte e vërteta e shëmtuar. Çfarë mund ta bënte atë më ndryshe nga Lupoja.

– Pastaj më duket se ky biznes më zgjodhi mua më shumë se unë atë – vazhdoi Lupoja. – Janë ndarë gjërat në jetë që në fillim. Destinacioni yt është shkruar pak a shumë kur ti rritesh me një baba që papritur zhduket nga jeta jote sikur ti të mos kishe asnjë lloj rëndësie për të. Kur rritesh me një nënë që ka një mijë halle në kurriz dhe i mbyt ato fshehurazi me pije. Kur rritesh i varfër deri në ekstrem dhe si fëmijë nuk e ke njohur kurrë atë ndjesinë e ngopjes me bukë dhe ndihesh gjithmonë i uritur. Kur nuk ke as ndonjë xhup për dimër dhe për më keq askënd të të thotë “vishu se bën ftohtë jashtë“. Kur ti nuk i ke këto gjëra që kanë fëmijët e tjerë me jetët dhe familjet e tyre normale e nuk ta ndjen më për asgjë sepse s’ka ku të shkojë më keq. Çfarë ke për të humbur më, asgjë. Nuk ke lidhje të forta me askënd, as me familjen vetë. Nuk ke frikë më as nga burgu vetë sepse edhe shtëpia ime ishte e tillë.

– Ke qenë ndonjëherë në burg? Më fal që po te pyes – i tha Aleni.

– S’ka gjë, më pyet por mos u tremb. Po kam qenë në Francë, por më lëshuan për mungesë provash. Sepse është një gjë çfarë dinë ose mendojnë ata që ti ke bërë dhe komplet tjetër gjë se si mund të vërtetojnë fajësinë tënde.

Alenit i shkuan mornica në trup. Kjo ishte e vetmja gjë që nuk do donte ta provonte kurrë. O Zot si do dilte nga ky lëmsh i kokolepsur. Ndjesia e të qenit ligsht gjithë kohën ishte bërë pjesë e tij.

– Po familjarë të tjerë ke? – bëri pyetjen tjetër Aleni.

– Po kam. Kriminelë dhe ata. Jemi familje kaçakësh. Na bashkojnë mizeria, sekretet dhe u mësuam të duam njerëzit që s’i pëlqejmë. Shiko, është një gjë me pjestarët e familjes, ti je rritur me ta. Ata janë bota jote dhe nuk i sheh si kriminelë, por i sheh si familje duke menduar se gjithë të tjerat janë kështu si kjo e jotja. Madje edhe grindjet e shpeshta, rrahjet me njeri-tjetrin apo shqyerjet e dyerve të dukeshin normale dhe nuk e kishe idenë se mund të ishte ndryshe me njerëzit e tjerë. Përfytyron sikur të gjitha familjet funksionojnë kështu. Kur u shkëputa në moshë të vogël, në fillim të adoleshencës, për të siguruar të ardhura për veten, për mbijetesën time, aty pastaj zbulova botën. Kam një urrejtje të pashpjegueshme për njerëzit, sidomos të pasurit. Dua t’i grabis të gjithë, – dhe Lupoja qeshi me histeri pas këtyre fjalëve.

Aleni buzëqeshi hidhur për inerci. Nga rrëfimi i pazakonshëm i Lupos kuptoi që ishin sa të ndryshëm aq dhe të ngjashëm në një pikë. Kishin të përbashkët varfërinë ekstreme dhe ajo i kishte bashkuar. Në kundërshtim me Lupon, Aleni nuk i urrente ata që ishin të pasur e të suksesshëm, sepse ëndërronte që një ditë të ishte dhe vetë i tillë. Ai madje thellë në vetvete kishte një lloj adhurimi të fshehtë dhe motivues për njerëz të kësaj kategorie. Nuk ishte i sigurtë se si do mund ta realizonte një ëndërr të tillë duke u nisur nga premisat që kishte pasur deri tani. Një gjë ama ishte e sigurtë, ai besonte se nuk ishte paraja burimi i gjithë të këqijave njerëzore, por ishte mungesa e tyre. Fati është i çuditshëm dhe kapriçioz…