Rifat Ismaili: Poeti…

Kur të shihni një njeri me vështrim të përhumbur, zakonisht ky mund të jetë një i dashuruar, një dikush që po mendon vetvrasjen, mbase një poet.

Të paditurit, në mē të shumtēn e rasteve ecin me kokën përpjetë, me krahë që i hapin si marinarët, me vështrim depërtues si zgalem.

Njē poet zakonisht ka vështrim të përvuajtur, ose në mos të tillë, meditativ, largpamës, tek puthet me horizontet e thrret hyjësinë.

Raporti i poetit me gjithësinë ka qenë dhe është sa magjepsës aq dhe i pashprehur. Përballja e tij me këtë hapësirë të pamatë është si përgatitja e një shpendi të saporritur që bëhet gati për fluturim. Dashuria për të madhërishmen e ka ngacmuar gjithmonë fantazinë e poetit! Ajo merr përmasat dhe gjerësinë e flatrave të një shqiponje që mbulon gjithë globin. Pa druajtje, me besim të plotë tek e panjohura, ai hidhet në gjirin e natyrës, duke e përqafuar atë, dhe duke e mbështjellë me fjalë të ëmbla e ledhatime si nënën e tij.

Ky njeri që dashuron natyrën që shfaqet përpara tij, e ëndërron në fluturimet poetike, êshtë i mbrujtur me përkrahjen e zotit, dhe si një krijese engjëllore, çan enigmat e fuqishme të jetës me flatrat e fuqishme të mendimit.

Çdo varg poetik, çdo poezi, çdo kordë muzikore e çdo dridhje zemre është dashuri e pakufijshme për universin.

Poeti, krijuesi, i dashuruari me njerëzimin, gjallesat dhe natyrën, është si një Promete që premton zjarr diturie, që i’u hap sytë të tjerëve duke u vetësakrifikuar atje tek ai shkëmb ku çdo ditë një shpend i përbindshëm do të afrohet me ngut dhe padurim për t’i shkulur copa mishi apo mëlçinë.

Çdo gjë, qoftë dhe ajri që dridhet, valët që luhaten, ujërat që rrjedhin, janë rrahjet e zemrës së poetit.

Një njeri krijues është një melodi e vetvetishme që del nga honet mē të thella e të pamundura të kozmosit, është ndërlidhja midis shpirtit me materien, flaka dhe druri, uji dhe peshku, sytë dhe horizonti, qiriri i pashuar dhe fleta ende e pashkruar…

Dashuria e tij e pakufijshme per të bukurën, për sublimen, ka madhështinë e një nëne kur mbështjell një foshnje në gjirin e saj.

Keto dhe shumë më tepër jane vetitë e një poeti, që mund ti lexosh në sytë e tij…

Nganjëherë, me përqëndrimin dhe hetimin e duhur, s’është aq e vështirë të dallojmë një poet! Një poet ecën kokulur dhe mban mbi shpinën e tij botën mbarë, ashtu si një iriq mban një mollë mbi shpinën e tij, në përfytyrimet tona të fëmijërisë. Poeti është një vizionar.

———————————————————————-

Post Scriptum: Pushkini

Aleksandër Sergejeviç Pushkin lindi në një familje oborrtare dhe vlerësohet gjerësisht, si themeluesi i letërsisë moderne ruse. Ky poet i shkëlqyer, elegant dhe romantik, ​​u rrit në kulturën franceze dhe e njihte më së miri si veprën e Volterit, ashtu edhe atë të La Fontenit.

Poeti, dramaturgu dhe romancieri rus, vepra e të cilit, e ushqyer nga trashëgimia klasike evropiane, e hapur ndaj ndikimeve romantike, por shumë e lirë në zgjedhjen e temave dhe formave të saj, çliroi letërsinë ruse nga varësia e rregullave të huaja, Pushkini i ofroi letrat e fisnikërisë gjuhës ruse, duke hapur rrugën për një letërsi të madhe kombëtare me shtrirje universale.

Që prej shkollës së mesme, në Tsarskoie-Selo, Pushkini afirmoi talentin letrar. Në 1820, famën e kërkuar ia dha poema “Rusllana dhe Ludmilla”… po dhe një dëbim në Kaukaz për mendime liberale. U rikthye falë carit Nikolas I në 1826, ku rigjeti jetën shoqërore të Moskës dhe në veçanti botoi dramën kombëtare “Boris Godunovi”.

Natalia Gontaçarova, me të cilën u martua në 1831, duhej ta kishte bërë të lumtur. Por ajo që konsiderohej si një nga gratë më të bukura në Rusi, do të ishte përfundimisht, shkaku i vdekjes së tij: e mikluar nga të gjithë, përfshirë edhe nga Car Nikolas I, ajo përfundoi duke magjepsur një oficer të ri francez, Antes. Më 26 janar 1837, në Shën Petërburg, ai e sfidoi poetin në duel dhe e plagosi atë në ijë. I transportuar në shtëpi, Pushkini vdiq tri ditë më vonë, pa mbushur ende 38-vjeç.

Shumë fraza të shkëlqyera të Aleksandër Pushkinit janë marrë nga poezitë e tij ose çfarë thonë personazhet në romanet e tij. Të gjithë kanë një shenjë të veçantë: ato janë shumë të thella dhe shumë të bukura në të njëjtën kohë.

Thuajse shumicën e kohës ishte i angazhuar në çështje politike, më së shumti për arsye etike sesa për një pasion për pushtet në vetvete.

Aleksandër Pushkini shënoi një epokë, që fare mirë mund të quhet “para dhe pas tij”, në letërsinë ruse.

Ishte një shkrimtar vërtet i rafinuar. Si mendimtar, ai ishte një njeri përparimtar për kohën. Ai vdiq i mbushur me dyshime dhe paradoksalisht, ishte Car Nikolas I që pagoi për këto dyshime.

Mes poezive, risjellim vargjet e famshme:

Letër e Tatjanës, Onjeginit

Po marr guximin që t’ju shkruaj…
Ç’do deshit më veç shpirtit tim?
E di, se është e drejta juaj
Të më dënoni me përçmim.
Po ju që e shihni si po vuaj
Me pak mëshirë, sado pak,
Nuk do më mprapsni zemërake!
Më parë desha të rri qetë
Për turpin tim besomëni,
Ju s’do të dinit kur se si,
po të mund të shpresonja vetë
Që, kur e kur me plot hare
të kem t’ju shoh këtu tek ne
Që t’ju dëgjoj si kuvendoni,
T’ju them një fjalë dhe pastaj
Në zemër veç një mall të mbaj,
Veç gjer sa rish të më takoni…
Po thonë se ju s’rrini dot
Në fshat të heshtur ju mërziti
E ne… ne rrojmë me të kotë
Plot gas se vini e na aviti.
Pse arthtë vetë ashtu në fshat,
Na gjettë tek ky vend i qetë?
T’ju njoh s’do kisha kurrë fat,
S’do kisha turbullimn’ e shkretë.
Dhe afsh’ i shpirtit tim në jetë
Duke u qetuar (kushedi!).
Një mikut mund t’i bëhesha mike
Dhe shoqe e jetës e besnike
Dhe zonjë e ndershme për shtëpi.
Një tjetër… jo askujt në jetë
Nuk do t’i falnja dashuri!
E ka vendosur Qielli vetë,
jam e jotja në përjetësi;
Gjithë jeta ime me pat qenë
Një peng se ty do të takoj
Se Zoti jetën ma ka dhënë
Që gjer në varr të adhuroj…
Përhera të kam ëndërruar
të ndjenja fellë thellë në gjit
me atë vështrim që më trondit
Në zemër shpesh ta kam dëgjuar
ty zërin… jo s’ish ëndërrim!
Dhe sapo hyre, të kuptova
Më preke fort u përvëlova
Thashë ësht’ ai thesari im!
S’është e vërtetë? Po, të kam ndjerë
Me flisnje kur me dhemshuri
ndihmoja njerëzit e mjerë,
Më sillte shpesh lutja qetësi,
Edhe tashi, ndaj kësaj grime
A nuk je ti o ëndrra ime,
Që n’errësirë po ndriçon
E vjen më prek me nur e hije?
S’je ti që plot prej dashurije
Shpres’ edhe gas me murmuron?
Kush je ti? Engjëlli me shpresë,
apo një lajkatar pa besë?
Ma hiq tashi këtë dyshim
Kjo mbase nj’ëndërr mund të jetë
Për zemrën time një zhgënjim
E ndryshe krejt fat’ i vërtetë…
Po dhe kështu jet’ dhe fat
veç ty që sot t’i kam besuar
Më qan me lot shpirt i ngratë
E mprojtje vij për të kërkuar.
Mendo: jam vetë s’kam ku flas
askush nuk mund të më kuptoje
Mendja fillon të më lëshojë
Në heshtje duhet të humbas.
Të pres ti eja siç ma k’ënda
Dhe shpresat ngjallm’ i përsëri,
A ma prish ëndrrën që tashi
Me të qortuara të rënda!
Mbarova! S’mund ta rilexoj…
Po vdes nga frik’ turpëruar
Po nderit tuaj i besoj
Me plot guxim duke shpresuar…