Astrit Lulushi: Peisazh…

Tokë shqiponjash, kreshta të famshme, ku shpatet e gjelbërta me pyje të dendur vështrojnë detin e kripur, ku shtëpia e balozit të urryer hap gojën; një shkëmb afër çahet, një humnerë e madhe pa fund shtrin nofullat e saj të gjera dhe hap një shteg të gjerë.
Jo në errësirë të plotë fillon rruga e parë; vezullim i hollë i dritës së lë pas shkëlqim të dyshimtë si i diellit në eklips bie atje dhe mashtron vizionin. Një dritë e rrallë që është dita e përzier me natën shfaqet në agim herët ose në muzg të vonë prej nga shpërndahet e bollshme në rajone të zbrazëta, ku njerëzit kthehen e të tjerë nxitojnë të largohen. Nuk është puna të shkosh; vetë rruga i tërheq poshtë. Ashtu si dallgët rrëshqasin mbi anijet e padëshiruara, edhe flladi në rënie në zbrazëtirën e pangopur, dhe asnjëherë hijet shtrënguese nuk lejojnë një hap prapa. Brenda humnerës, lumi i pamasë, rrëshqet pa probleme me rrjedhën e qetë heq shqetësimet; dhe, që të mos ketë fuqi për të ndjekur shtegun, me dredha të shumëfishta merr rrugën e ngadaltë, edhe pse endacak, me ujërat e paqëndrueshme herë tërhiqet në vetveten, herë shtyn përpara me dyshim nëse duhet të kërkojë bregun e detit ose burimi i tij.
Pellgu i përroit të ngadaltë qëndron këtu; shkaba shuan etjen, atje kukuvajka sjell ulërimë nxjerr britmën e saj dhe tingëllon oguri i trishtuar i bufit të tmerrshëm.
Gjethet dridhen, të zeza nga nata e zymtë ku gjumi i plogësht ngjitet pas qerpikut të varur, uria e trishtuar shtrihet me nofullat e tretura dhe turpi, shumë vonë, fsheh fytyrën e rënduar nga faji. Kërcell i tmerrshëm atje, frikë e zymtë dhe dhimbje kërcëllimë. Sëmundje dhe luftë e hekurt. Fiton më i madhi a më i gjati. Pa gonxhe livadhesh të gëzueshme me pamje të gjelbëruar, pa valë misri të pjekur në erën e butë; asnjë korije nuk ka degë frutash; shkretëtira shterpë e fushave të rrëmujshme shtrihet e gjitha e zhveshur dhe toka e rrëmbyer në përtacinë e pafund – fundi i trishtuar i gjërave, pasuria e fundit e botës.
Ajri varet i palëvizshëm dhe natën e zezë pjellë mbi një botë të plogësht. Të gjitha gjërat janë me pikëllim të çoroditur dhe më keq se vetë vdekja është vendbanimi.
Ç’të them për atë që sundon mbi mbretërinë e errët? Ku ulet ai, duke qeverisur me mesazhe dhe shetitje nëpër rrugë, i rrethuar me njerëz të heshtur nga frika, e kohëve te rrëfyera, që nuk u ndahet.