Opozita në Iran fiton terren: Rasti i mbështetjes perendimore

Ken Blackwell

Protestat e përhapura që po ndodhin në Iran, së bashku me ndikimin ndërkombëtar dhe rritjen e opozitës kryesore iraniane në brendësi, kanë nxjerrë në pah dobësitë strategjike të thella të regjimit klerikal. Qeveritë perëndimore nuk duhet të injorohen ndaj këtyre zhvillimeve revolucionare, por duhet të miratojnë një politikë të vendosur që të përkrahë thirrjen e zjarrtë të popullit iranian për një republikë demokratike, ndërsa përballen me vendosmëri me shtypësit e tyre në Teheran.

Mullahët po përballen me një sfidë të vështirë, pasi ata përdorin dhunën për të përmbysur protestat masive që shpërthyen në shtatorin e kaluar. Edhe pse hasin vështirësi të ndryshme, protestat vazhdojnë të paraqesin një pengesë strategjike të pashembullt për teokracinë e hutuar. Pakënaqësia popullore ka arritur nivele të paprecedenta dhe mullahët po gjejnë veten në një gjendje të rrëmujshme të kolapsit. Pikërisht në këtë moment të paqëndrueshmëri, regjimi ka nisur një ofensivë të gjerë kundër opozitës kryesore, e përfaqësuar nga Mujahedin-e Khalq (MEK) dhe koalicioni demokratik i Këshillit Kombëtar të Rezistencës së Iranit (NCRI).

Që nga fillimi i kryengritjes, regjimi ka intensifikuar fushatat e tij të dezinformimit kundër opozitës, ndërsa me dëshpërim po përpiqet të bindë qeveritë perëndimore për të vepruar kundër NCRI/MEK. Megjithatë, rëndësia për qeveritë perëndimore për të vlerësuar sukseset e jashtëzakonshme ndërkombëtare të opozitës bëhet edhe më e qartë.

Në një shfaqje historike solidariteti, mbi 500 personalitete të njohura nga e gjithë bota, përfshirë kandidatin për president të SHBA-së për vitin 2024, Mike Pence, njëzet anëtarë të Kongresit të SHBA-së, si dhe ish-presidentë, kryeministra, ministra dhe parlamentarë aktualë, u mblodhën në Samitin Botëror të Iranit të Lirë 2023: Në Republikën Demokratike të Francës në fillim të korrikut. Mbështetja e tyre entuziaste për Planin vizionar me 10 pika të Presidentes së zgjedhur të NCRI, Maryam Rajavi, që bën thirrje për një republikë sekulare, të lirë dhe demokratike që respekton të drejtat e grave dhe minoriteteve, ishte e paepërshtatshme.

Garat e Senatit krijuan Dems për Agony Delicious – Kurt Schlichter

Kjo mbështetje ka marrë fuqi në muajt e fundit. Në qershor, 120 liderë botërorë u bashkuan për të nënshkruar një letër shprehëse e solidaritetit me NCRI dhe kryengritjet në Iran. Mesazhi i përkujtueshëm i Maryam Rajavit u përhap fuqishëm në Parlamentin Evropian, ndërsa një seancë dëgjimore e Kongresit në Dhomën e Përfaqësuesve të SHBA-së ndihmoi në ndërgjegjësimin vendimtar midis politikanëve dhe përfaqësuesve të rezistencës. Veçanërisht, mbi 3,600 deputetë nga më shumë se 40 vende, duke përfshirë një shumicë të konsiderueshme në legjislacionin e SHBA, Mbretërisë së Bashkuar dhe Franca, kanë nënshkruar deklarata mbështetëse për planin e NCRI për një të ardhme në Iran.

Në nivelin vendor, lëvizja e rezistencës iraniane vazhdon të bëjë hapa të rëndësishëm, pavarësisht nga shtypja e regjimit dhe vala e ekzekutimeve. Në një sfidë jashtëzakonisht të madhe, tubimi i Iranit të Lirë në Paris dëshmoi praninë e mbi 10,000 anëtarëve të Rezistencës që shprehën vendosmërinë e pacënuar për ndryshimin e regjimit.

Në fjalimin e saj në tubimin e datës 1 korrik, ish-kryeministrja e Mbretërisë së Bashkuar, Liz Truss, ajo kritikoi qeveritë evropiane për qetësimin e regjimit. Vërejtjet e saj në momentin e duhur u dëgjuan, ndërsa qeveria franceze dhe Shqipëria, vendi ku ndodhet kampi i MEK-ut në Ashraf 3, ndërmorën hapa të shqetësueshëm për të kufizuar lëvizjen e opozitës. Fillimisht, Franca njoftoi ndalimin e tubimit të Iranit të Lirë, vendim që më vonë u anulua nga gjykatat, duke theksuar natyrën e paligjshme të tij. Ndërkohë, Shqipëria vendosi 1200 oficerë policie për të ndërmarrë masa kundër MEK-ut, duke rezultuar në humbje tragjike jetësh dhe plagosje të shumta.

Samiti katërditor i Iranit të Lirë, me konferenca shtesë, debate dhe mitingun e fuqishëm qendror në Paris, ku morën pjesë dhjetëra mijëra disidentë iranianë, goditi rëndë regjimin dhe politikën e përkuljes që sundon në Perëndim. Ai tregoi pa dyshim se opozita dhe alternativa ndaj regjimit kanë bërë veten më të fortë dhe më rezistente se kurrë më parë, brenda dhe jashtë vendit.

Dënimi publik i regjimit ndaj Francës pas tubimit, pas një fitore gjyqësore të NCRI-së, thelloi frikën e rrënjosur thellë të NCRI-së dhe MEK-ut që ka kapur regjimin.

Siç theksoi Mike Pence në fjalimin e tij në Samitin e Iranit të Lirë më 1 korrik, “Një nga gënjeshterat më të mëdha që regjimi në pushtet ka treguar botës është se nuk ka alternativë për status quo-në e diktaturës dhe shtypjes në Iran. Por ka një alternativë, një alternativë të organizuar mirë, plotësisht përgatitur, e kualifikuar në mënyrë perfekte dhe e mbështetur nga populli, e njohur si MEK.”

Ai shtoi: “Isha krenar që u bashkova me një grup prej më shumë se 100 ish-liderëve botërorë që bënë thirrje Presidentit Joe Biden dhe udhëheqësve të Bashkimit Evropian të bashkoheshin me ne për të mbështetur rezistencën iraniane dhe veçanërisht planin 10-pikësh të Maryam Rajavi.”

Koha e qetësimit të klerikëve në Teheran po afrohet me shpejtësi. Një numër i rritur i figurave ndërkombëtare po hedhin peshën e tyre pas rezistencës iraniane dhe kryengritjes kundër teokracisë në pushtet. Perspektivat e një republike të lirë, demokratike dhe sekulare në Iran janë më afër se kurrë më parë. Qeveritë perëndimore duhet të përfitojnë nga ky moment i përshtatshëm dhe të refuzojnë ndihmën për mullahët. Era e ndryshimit po fryn më e fortë se kurrë dhe tani është koha për t’u angazhuar vendosur.

Ken Blackwell është ish-ambasadori i SHBA-së në Komisionin e Kombeve të Bashkuara për të Drejtat e Njeriut.

Please follow and like us: