Angela Kosta: La figura emblematica della letteratura italiana Giovanni Pascoli

“Il poeta è colui che esprime la parola che tutti avevano sulle labbra e che nessuno avrebbe detta”. Giovanni Pascoli nacque il 31 dicembre 1855 e morì il 6 aprile 1912. Giovanni Pascoli fu poeta e critico letterario, figura emblematica della letteratura italiana della fine del XIX secolo. Nelle sue opere si ritrova la concezione intima e interiore del sentimento poetico, orientato alla crescita dello speciale e del quotidiano e al recupero di una dimensione infantile e quasi primitiva.

Il gelsomino notturno

E s’aprono i fiori notturni,
nell’ora che penso ai miei cari.
Sono apparse in mezzo ai viburni
le farfalle crepuscolari.
Da un pezzo si tacquero i gridi
là sola una casa bisbiglia.
Sotto l’ali dormono i nidi,
come gli occhi sotto le ciglia.
Dai calici aperti si esala
l’odore di fragole rosse.
Splende un lume là nella sala.
Nasce l’erba sopra le fosse.
Un’ape tardiva sussurra
trovando già prese le celle.
La Chioccetta per l’aia azzurra
va col suo pigolio di stelle.
Per tutta la notte s’esala
l’odore che passa col vento.
Passa il lume su per la scala;
brilla al primo piano: s’è spento…
è l’alba: si chiudono i petali
un poco gualciti; si cova,
dentro l’urna molle e segreta,
non so che felicità nuova.

Il lampo
E cielo e terra si mostrò qual era:

la terra ansante, livida, in sussulto;

il cielo ingombro, tragico, disfatto:

bianca bianca nel tacito tumulto

una casa apparì sparì d’un tratto;

come un occhio, che, largo, esterrefatto,

s’aprì si chiuse, nella notte nera.

Novembre

Gemmea l’aria, il sole così chiaro

che tu ricerchi gli albicocchi in fiore,

e del prunalbo l’odorino amaro senti nel cuore…

Ma secco è il pruno, e le stecchite piante di nere

trame segnano il sereno, e vuoto il cielo,

e cavo al piè sonante sembra il terreno.

Silenzio, intorno: solo, alle ventate,

odi lontano, da giardini ed orti,

di foglie un cader fragile.

É l’estate fredda, dei morti.

Figura emblematike e letërsisë italiane Giovanni Pascoli

“Poeti është ai që shpreh fjalën të cilën të gjithë e kishin në buzë dhe që askush nuk mund ta thoshte”. Giovanni Pascoli lindi më 31 dhjetor 1855 dhe vdiq më 6 prill 1912. Giovanni Pascoli ishte poet dhe kritik letrar, figurë emblematike e letërsisë italiane nga fundi i shekullit XIX. Në veprat e tij mund të gjejmë konceptimin intim dhe të brendshëm të ndjenjës poetike, të orientuar drejt rritjes së së veçantës dhe të përditshmes dhe rikuperimit të një dimensioni fëminor dhe gati primitiv.

Jasemini i natës

Dhe hapen lulet e natës
në orën që mendoj për të dashurit e mi.
Shfaqur midis viburnumeve
fluturat  krepuskolare.
Për ca kohë pushojnë britmat
atje, vetëm një shtëpi pëshpërit.
Nën krahë flenë foletë,
si sytë poshtë qerpikëve.
Nga kupat e hapura përhapet
era e luleshtrydheve të kuqe.
Shkëlqen një dritë atje në dhomë
rritet bari mbi gropa.

Një bletë e vonuar pëshpërit
duke gjetur tashmë të mbartur dyllin
Klloçka në oborrin blu
shkon me cicërimat e saj yjeve.
Gjatë gjithë natës përhapet
profumi që kalon me erën.
Kalon drita lart mbi shkallë;
shkëlqen në katin e parë: u shua…
është agim: mbyllen petalet pak të rrudhosura;
lindin, brenda urnës së butë dhe të fshehtë,
nuk e di çfarë lumturie e re.

Rrufeja
E qielli dhe toka u shfaq kush ishte:
toka pa frymë, e nxirë, në gulçim
qielli i tejmbushur, tragjik, i zhbërë:
e bardhë e bardhë në trazirën e heshtur
një shtëpi u shfaq, u zhduk papritur;
si një sy, që, i zmadhuar, i çuditur,
u hap, u mbyll në natën e zezë.

Nëndor

Kthjellohet ajri, dielli kaq qelibar
që ti kërkon pemët e kajsisë në lulëzim,
e të murrizit erën e hidhur
ndjen në zemrën tënde…
Por e thatë është kumbulla
dhe bimët e ngordhura
të teksturave të zeza shënojnë qetësinë,
e qiellin e zbrazët
dhe bosh në këmbët tingëlluese duket terreni.
Heshtje, përreth: i vetëm, në fllade,
dëgjon larg, nga kopshtet dhe pemishtet,
një rënie e brishtë e gjetheve.
Është vera e ftohtë, e të vdekurve.
Përgatiti dhe përktheu: Angela Kosta.