Arqile Garo: SHËN PJETRI NË HALL

 

 

 

Tre zonja që vdiqën të reja në moshë,

tek derë e Shën Pjetrit po presin “lëmoshë”,

pse atje, e dinë, s’ është vend për shakara,

furrat e xhehnemit ndrijnë aty, përpara.

 

Ndaj dhe rrinë të tria zhytur në mendime,

këtu fati i tyre ndahet për një qime,

këtu nuk pinë ujë, mashtrim e gënjeshtër,

e dinë mirë ato: Shën Pjetri është mjeshtër.

 

– Hajde ti e para, – urdhëron shenjtori,

me zë bubullues, gjëmoi korridori.

Nga frika, të gjorës, i kërcasin dhëmbët.

E zhbiron Shën Pjetri, nga koka te këmbët.

 

– Pa më thuaj xhane, veç mendohu mirë,

n’ atë botë, tët shoqi, i ke ngjeshur brirë?

Ja ke mbajtur nderin, vajte me të tjerë?

Dhe ajo kokulur – Po, nja dy tre herë!…

 

– Vetëm kaq?! – Po, Shenjt! – tjetra drithërohet,

teksa ndjek Shenjtorin që rri dhe mendohet!

– Meqë janë kaq pak, po tregoj mëshirë,

çelësin e Parajsës ta fal me dëshirë!

 

– Le të vijë e dyta! – flet me zë të zbutur,

tjetra hyn në zyrë me shpirt të këputur.

– Pa ulu atje dhe më thuaj mike,

burrit, n’ atë jetë, i ndenje besnike?

 

Me burra të tjerë, më thuaj ke vajtur,

apo ishe zonjë, e urtë, e përmbajtur?!

– E vërteta Shenjt është që dhe kam shkuar,

por përpara Jush bëj be: – Jam penduar!

 

Me sa burra shkova, tani s’ e mbaj mend!

Dhe po i kujtova, s’ janë më shumë se nëntë!

– Aha! Merr një çelës, edhe nisu vetë,

ta kalosh e lumtur, jetën në xhenet!

 

Ajo gjunjëzohet: – Të falem o Zot,

sytë nga mirënjohja iu mbushen me lot.

– Tjetra! – thotë Shën Pjetri dhe hyn zonjë e tretë,

me kurmin e bukur, me çapin e lehtë.

 

– Po ti, – flet Shenjtori dhe i bie drejt, –

pa rrëfeu mike, vetëm bëje shpejt!

Me tët shoq, na thuaj, kishit harmoni,

e ke tradhëtuar? – pa trego tani!

 

– Im shoq, o Shën Pjetër, ishte koqe e rrotës,

ndaj dhe unë dëfreja me meshkuj të botës,

kam shkuar me dhjetra, burra e djem të rinj,

pa pyetur ç’ ishin, të bardhë a të zinj.

 

– Ishe prostitutë? – Jo! Nuk merrja pare!

Hedh këmbën mbi këmbë dhe ndez një cigare.

– Je penduar zemër? – Hiç fare mor Zot,

burri që më dhanë, ish një copë idiot!

 

Dhe po të më ktheje për një jetë të dytë,

do t’ ja shkulja brirët t’ i kërreja* sytë!

– S’ më thua, si vdiqe? – Dëgjo, ka gallatë.

Ca burra, për mua, ziheshin një natë:

 

– Jo, do vijë me mua! – S’ ma merr dot me zor!

Kërciten koburet, hëngra një plumb qorr.

O Zot! Sa kam qeshur, siç po ta tregoj,

që i lashë hajvanët, thatë, me gisht në gojë.

 

Ndaj po ta them prapë: Hiç nuk jam penduar!

N’ atë jetë të shkurtër, unë veç kam jetuar!

Ra në hall Shenjtori, ecën nëpër dhomë,

nxjerr nga xhepi çelësin dhe thotë: – Pa të shomë!

 

– Ferr apo Parajsë, ku po shkoj xha Pjetër?

– Jo moj bijë, për ty, kam një zgjidhje tjetër.

Merre këtë çelës, pse je femër trime,

dhe nisu me vrap, primë* tek vila ime!

 

kërrej* dialektore – nxjerr, shkul diçka me rrënjë.

primë* – më prit.

shtator 2020.