Astrit Lulushi: Nata vdes, dita agon

Në fund të fundit, arsyeja praktike pse një shumicë lejohet për një periudhë të gjatë të sundojë, nuk është sepse ata kanë shumë gjasa të jenë në të djathtë, as sepse kjo duket më e drejta për pakicën, por sepse ata janë fizikisht më të fortët. Një qeveri në të cilën sundon shumica në të gjitha rastet nuk mund të bazohet në drejtësi. A nuk mund të ketë një qeveri në të cilën shumica nuk vendos të drejtën dhe të gabuarën, por ndërgjegjen? – shumica vendos vetëm ato çështje për të cilat zbatohet rregulli. A duhet që qytetari për një moment, ose në masën më të vogël, t’ia japë ndërgjegjen e tij ligjvënësve? Pse atëherë çdo njeri ka vetëm një ndërgjegje? Mendoj se fillimisht duhet të jemi njerëz dhe më pas subjekt i rregullit dhe ligjit. Nuk është e dëshirueshme të kultivohet një respekt për ligjin, aq sa për të drejtën.
Jeta është si uji në lumë. Mund të ngrihet këtë vit më lart dhe të vërshojë tokat e thara; edhe ky mund të jetë viti që do të mbytë të gjithë myshqet. Nuk ishte gjithmonë tokë e thatë. Në brendësi të brigjeve që përroi lagte në kohët e lashta, përpara se shkenca të fillonte të regjistronte temperaturat. Secili ka dëgjuar historinë që ka bërë xhiron, për një insekt të fortë dhe të bukur që doli nga gjethja e thatë e një tavoline të vjetër me dru molle, e cila kishte qëndruar në kuzhinën e një fermeri për gjashtëdhjetë vjet – nga një vezë e depozituar në pemën e gjallë shumë vite më parë – e cila u dëgjua duke gërryer për disa javë, e çelur mbase nga nxehtësia. Kush nuk e ndjen besimin në ringjallje dhe pavdekësi, duke dëgjuar këtë? Kush e di se çfarë jete e bukur dhe me krahë, veza e së cilës është varrosur për shekuj nën shumë shtresa të drurit në jetën e thatë të vdekur të shoqërisë, e depozituar në fillim në alburnumin e pemës së gjelbër dhe të gjallë, e cila u shndërruar gradualisht në pamjen e varrit të saj – është dëgjuar mbase duke u gërryer për vite me rradhë nga njerëzit e mahnitur; nga mesi i mobiljeve më të parëndësishme dhe më të shitura, për të shijuar më në fund jetën e saj. Nuk them se njerëzit do t’i kuptojnë të gjitha këto; por i tillë është karakteri i asaj të nesërme që thjesht kalimi i kohës nuk mund ta bëjë kurrë të agojë. Drita që na nxjerr sytë është errësirë ​​për ne. Agon vetëm ajo ditë në të cilën jemi zgjuar. Ka më shumë ditë për të gdhirë. Dielli nuk është veçse një yll mëngjesi.