Cikël poetik nga Valbona Kolaveri

 

 

PUTHJE

 

Të athëta këto netë

Pa ty

 

Hijëzuar Syzanë

Gjethesh,

Fëshfërijnë ndjenjat

Tek ngjiten ëngjëj

Majë gjoksesh

 

Rrënqethëse e mishtë

Vjen inazhi yt

 

Ku sytë mpakur

Presin joshjen

 

Ta ushqejnë

Lugjeve të zemrës

 

Perla puthjesh

Po rënkojnë

T’më vijnë

 

Pikë ,pikë

Kërcet ritmin

Krojeve të shpirtit

Jehonë e zërit tënd

Që po më thërret ëndrrash

 

Mbushim kupa puthjesh

Mbretëreshë e trëndafiltë

 

Mbreti I kupave

Po të ofron dashni

 

Do të shohësh

Se ofshama puthjesh

Do të ndezin gushën

 

Kapu lisharëses

Së ëndrrës

Të përkundim zgjimet

 

Arkapiat ,

Le të thyhen tutje

 

Zotat,

Po këndojnë për ne

Këngë me lutje dashnish

 

TRAFIK

 

Trafik në rrugë

Trafik në mendje

Trafik në shpirt

 

Tmerr

 

Autostop diku

Mbaroi dhe pritja

Rrugësh u fashit

 

Vend numëro

Parakalon dhe ankthi

Si I marrë

Po ndjek qetësinë

Ta shprishë

 

Me kilometrazh zero

Përpara

Na çon dhe vetja

Drejt hiçit u mahnit

 

Kur ndjenjat boshe

Rrotullohen turbulencash

Nxehin dhe ditët më të ftohta

E jo më këtë ditë të gushtit

 

E trishtë

Parakalojmë

Sa mundim vetet

Pa ditur se për ku

Përpara veç të shkojmë

Dhe pse ecim kuturu.

 

NUK JAM MË SI DIKUR

 

Monotoni,

Thërmuar në pjesëza

Çorientuar

 

Englediset shpirti

Sa atje këtu

 

Sa për të thënë

Ja u duka

Që t’më shihni

 

Por nuk jam më si dikur

Nuk jam më

Ta dini

 

Pa ty

Dhe me ty

 

Se unë,

S’jam aty me shpirt

Por vetëm me trup

 

E ky është ndryshimi.

Oh sa më dhemb.

 

HËNA VETMITARE

 

Kundërshtitë

Po thyejnë fjalët

Dëndur

 

Me grusht mērzie

Rishtaz

Vrasin,

Mu nē sqep të ditës

Der ti thyejnë dhëmbët

Heshtjes

 

Tehe shpatash

Sysh vëngër

Po zhurmojnë

Tē presin shpirt

 

Se braktisën dritën

Në shtëpinë e dielltë

Për hënën vetmitare

Netëve

 

Ajo po gërmon

Me thonj babëzie

Plagëve

 

Të bëj strehë nga pak

Gjer të kullojë dhembje.