Llesh Gjoka boton librin poetik “Hije në muzg”
Llesh Gjoka ka lindur nё Kaҫinar tё Lezhёs mё 6 shkurt 1957. Mёsimet i kreu nё gjimnazin “Hydajet Lezha” nё Lezhё, ndёrsa studimet e larta i pёrfundoi nё Institutin e Lartё Pedagogjiktё Shkodrёs, nё degёn e Ciklit tё Ulёt. Gjatë profesionit të tij ai ka dhёnё mёsim nё disa shkolla 9 – vjeçare nё Lezhё. Krijimtarinё letrare Llesh Gjoka e ka nisur qё nё vitet e gjimnazit.Gjatё viteve studentore dhe pastaj si mёsues botoi disa herё nё organet e shtypit poezi dhe shkrimetё ndryshme.Kёtu po pёrmendim disa prej këtyre gazetave: Gazeta ”Jeta e Re”, ”Zёri Rinisё”, ”Mёsuesi”, revistat ”Pionieri”, ”Horizonti”dhe sё fundi ka qenë i pranishëm nё gazetёn “Lisalba”. Shumё poezi tё tij janё publikuar gjithashtu nё shumё rrjete sociale. Në mars tё vitit 2022, botoi librin e parё me poezi “Heshtja e lumit”, ndёrsa nё qershor tё vitit 2023, botoi librin e dytё me poezi “Shenjat e muzgut”. Tashmë nё pension vazhdon pёrsёri krijimtarinё e tij poetike. Ёshtё aktiv nё platformat dhe nё gazetat qё promovojnё krijimtarinё letrare, me poezi dhe shkrime tё ndryshme.
PRITJE
Dhe ti pret diçka tjetër
kujtimit që rënkon, pasthirmë e ndjerë mes brinjësh
ecjes së gjatë, në pendulin e kohës që dridhet
në dekorin e dritave bluhe në dritare
duke fashuar plagët që zemra i la hapur
hematoma, ënjtur në mish.
Dhe ti pret diçka tjetër
diçka të ndritshme, të neontë
të ndriçojë enigmat e një dashurie që la pas hirin
kur gjithçka është asgjë, një hiq
jetës nihiliste, pjellë e një fantazme.
Ti pret, e djegur
zhurit që la koha piromane
duke marrë doraz copëra trofesh të thyera
duke bashkuar grimat e mbetura hapërdarë
ditëve
që kalëruan pa kapistër.
Ti pret, ti pret…
diçka tjetër që do të vijë
nga grafomania e reve të tjerrura
në dizajnin e lindjes së diellit
zogun lajmëtar të ëndrrës që diku jeton.
THYERJE LIGJI PËR JETËN
E di ligjin, e di
dita që pikon shi
nën qerpikë gjethesh blerane
kur kufijtë e stinës shtyhen
E ne mbetemi në pritje
nën një treme të vjetër dërrasash…
E di ligjin ky shi
që ujvaret nga një qiell i vrenjtur
me re të paftuara
në thatësinë që ftillon vera
stina e munguar.
E di ligjin kjo pemë
që rrëzon frutat para kohe
Si një shtatzënë dështon
fëmijën e saj në placentë.
E di ligjin dashuria
kur bien dyst vargane premtimesh
mbrëmjes plot ëndrra…
Pluhur e hi bëhet rruga e trëndafilave
andej nga do shkonim
në flirte zemrash idilike.
E di ligjin ky dhé, kjo tokë
që rrjedh lumenj gjaku rrugëve të botës
duke paguar doganë të lartë
për lirinë e tradhtuar
për qumështin që na mëkoi…
E di, e di, gjithçka ka lindur
për të thyer ligje e profeci…
Ka nisur që në Eden
e rrugës mëkatare është mbarsur
ka njohur krisje të reja…
FJOLLË DRITE
Jam një fjollë drite e flashkët
rrëshqas poshtë yjeve
pas perdes së tistë të natës
Avitem dritareve të ulta
për të nanuritur fëmijët
para se të flenë andrrave.
Hera herës vagulloj te një shpirt i këputur
rrezoj të fundit fije shprese
si fjollë kandili në një kasolle të varfër
Udhëz e hollë drite në udhëtim
kaloj duke ndriçuar
aty ku varet muzgu.
Jam një fjollë drite prej agut
të mëshirshëm që lindi posaqëm për ne
Thur pëlhurat e andrrave
të atyre që mbetën jashtë
kur emrat u thirrën në një apel mëngjesi.
Jam sadakaja, dritë prej allahut
e butë, e paqtë për nevojtarët
duke ndarë gjithçka të imtë hyjnore
Pikat e lumturisë që ndriçojnë
jo vetëm prej nesh
jo vetëm për veten tonë.
SOZIA
Valëvitet rrugëve
maskë e çngjyrosur
e pabindur ndaj të zotit që e lindi
qëkur vdiq Dostojevski…
Merr trajta shumëngjyrëshe
E aftë të intrigojë
apo të gëzojë pjalmin e dashurisë…
Zëvendësuese roli pa merita
Nuk e njeh gjuhën e ngjashmërisë
Tradhëton rrugës, të zë fronin
Luan teatër, gëzohet me humbjen tënde
Ka kohë që ka dalë nga vetja
dhe rreket të rikrijohet
duke u shformuar si meduzë
thur klane, shkon shumë larg
nominohet në role të reja…
Dhe ti rend, rend pas saj
i humbur qindfish, nënshtruar fatit:
Jam unë apo s’jam?!
KTHIMI I EMIGRANTIT
Udha jote me fillesë nën një qiell të huaj
nis ashtu me një kryq në ballë
herë ujore me dallgë të ngritura nga malli
herë e ajërt me re që udhëtojnë me ty drejt atdheut
pastaj mbaron nën një qiell tjetër me yje natën
që ndriçojnë mbi pragun e shtëpisë së nxirë me njerëz të vetmuar
me njerëz të harruar në pritje.
Ata janë babai dhe nëna
dyfish të plakur
dhjetëfish të zbrazur shpirti nga mungesa e gjatë e bijve
bijve të mërguar dhjetra male tutje
dhe dhjetra lumenj, detra larg, larg…
Ata janë prindërit e kërrusur nga pesha e dhimbjes
me sytë mpikur udhëve që nisin nga një portë
dhe pastaj zgjaten e zgjaten
shteteve, kontinenteve të tjera
udhëve të flladitura me lutje dhe psallme
dherave të zbrujtur me shi lotësh…
Kthimi yt i ngjan shpeshherë kthimit në Itakë
pritja e gjatë e prindërve i ngjan Penelopës
Por ti gjithsesi do të kthehesh, do të vish
me pendesën e rëndë që të vret
se ti nuk je një bir rrënjëdalë
dhe s’ka si të jesh, s’ka si të jesh
gjaku të thërret…
Kthimi yt është atdheu që derdh lot për ty
është fëmija motak që kërkon gjyshërit përherë
dhe kur ata të mos jenë në pragje
kur gjallë të mos jenë
i vështron hëna vajtuese mbi varre..
AJO QË SHKOI…
U lind femër
Pastaj u bë motër
U rrit, u bë nënë…
Sa shpejt vrapon jeta!
Lindi pesë fëmijë
Fëmijët u bënë burra e gra
Pastaj mjalti i mjaltit, drita e dritës…
Hija e nënës po bridhte oborrit
Ish gati të çmendej…
Pse blofin po luan jeta?
Lakores së ditëve ndodhi
Mizat mblodhën helmin në hoje
Mjalti i mjaltit, drita e dritës…
Sytë lotonin korridorit të errësirës
Pse jeta nuk po i ndahet?
Në harresë, në lot
Si dje dhe sot
Në furkë po tirrej e pabesueshmja
Nesër!
Nata u bë nyje rreth qafës së saj
Para se të lindte dielli…
ABSURDE
Këngën e absurdit po këndoj
bashkë me gjinkallat cingëritëse
poshtë qiellit ngjyrë plumbi.
Këngën që s’është më këngë
këngën që vajton
sepse këngët e hershme vdiqën
I mori lumi…
E shoh jargavitjen e zengjinëve
krekosjen e tyre tallëse
kur kënga e absurdit zgjohet.
Dhe ata bashit të ditëve
në tym ndërrojnë truprojat…
Edhe unë i pafjalë tkurrem
tymit që ma tret pamjen
E hapat e mi dridhen
kur këngës ia numëroj vrajat…
Këngën e absurdit po këndoj
këngën e miellit me krunde
Ditët i përhij
në duart e lypsarëve.
Dhe nevojtarëve u fshihem
s’mund t’i shoh në sy…
Një dorë më shtrihet
Një gjymtyrë
Pastaj gishtat më mblidhen
një grusht në ajrí…
Mali është i lartë
Blasfemi…
NË NJË BLLOK TË VJETËR KUJTIMESH
Në një bllok të vjetër, të zvetnuar nga koha
fshiva me gisht pluhurin mbi fletë
si mbi një ekran ngjyrë gri.
Vargjet mbi fletë filluan një pëshpëritje të ëmbël
Ishin skenoprovat më të bukura
që kisha sajdisur për ty…
Sa e sa fletë u zgjuan nga gjumi letargjik
me emrin tënd të kapitalizuar
dhe me kujtimet e një perle që lotonte e fshehur aty…
E theva guackën e kujtimeve
në trallisje të ëmbël, në herezi
për të të rigjetur ty…
Ti e di se nuk kam shenjën e rinjohjes në llërë
Nuk nxjerr tym nga baladat
jam i vdekshëm, i yti, njeri…
Ti e di sa jam urtësuar në jetë
dhe vagonat e viteve i shtyva shumë larg
Tash veç kujtimi fle mbi varg…
Mbeta i hepuar mbi fletët
si retë mbi kokë në një ditë me shi
Isha lagur i tëri; s’e di nëse ti…
Në një bllok të vjetër kujtimesh
U ndalova… Nuk e di se si!
Vargjet i shkriva për ty!
Përgatiti Angela Kosta shkrimtare, poete, publiciste, përkthyese dhe Zv. Kryeredaktore në Gazetën Albania Press.
28 gusht 2023