Sadik Bejko: LIRI

Ti paske qenë e egër, liri dhe se dashuria dhe se durimi.

Paske qenë e egër liri.

Zemra, trupi në ty u provuan.

Prangat ranë. Mishrat, kockat na fluturuan përtej

Si predhat prej skeleteve.

Liri ti na paske qenë minë nga brenda robërimit.

Djemtë si ciflat e pemës që pritet u shkëputën nga trungjet.

Lakuriq si copa shkëmbi të verbër nau larguan.

Dhe vajzat nuk i mbanin më fustanet e varfëra,

Fustanet e prangave qepur në vatrat tona të kalbura.

Ti nai lëvize themelet, liri

Paske qenë më e egër si dallga e lumit, se dridhja prej tërmetit.

Dhe gruaja harroi foshnjën e gjirit, dhe nëna babain tim.

Ne po kërkonim veten,

po kërkonim shokët që nuk po i njihnim më.

Liri, zemra sa e një kau të madh

Sa një mal me pyjet e detet përsipër

Nuk mundi ta mbajë, e rrëzoi tej dushkun e durimit.

Dashuria nuk mjaftonte për ty, liri.

Ti, tufan që na hodhe jashtë vetes.

Dhe u nisëm të gjejmë rropullitë tona

Fije-fije shpërndarë tej kujijve, në troje të përhënura.